Το 1940, λίγο μετά την εισβολή των Ναζί στην Γαλλία ο Jean Anouilh (1910-1987)ζήτησε απ' τον συνθέτη και πιανίστα Francis Poulenc (1899-1963) να γράψει την μουσική για ένα θεατρικό του έργο Λεοκάντια, ένα απ’ τα πιο ανάλαφρα έργα του συγγραφέα, το οποίο αφιέρωσε στην ταλαντούχο ηθοποιό και τραγουδίστρια Yvonne Printemps και τον δεύτερο σύζυγό της, ηθοποιό Pierre Fresnay.
Το θεατρικό έργο αναφέρεται στον πρίγκηπα Άλμπερτ που αφοσιώθηκε τελείως στην μνήμη μιας εκκεντρικής μπαλαρίνας που ονομαζόταν Λεοκάντια και η οποία τρεις ημέρες μετά τη συνάντηση με τον Άλμπερτ, στραγγάλισε τον εαυτό της με το μαντήλι της. Η μόνη του ανακούφιση είναι η ανάμνηση αυτών των τριών ημερών που πέρασαν μαζί. Η πάμπλουτη θεία του, Δούκισσα, για να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τον πόνο του αγόρασε όλα τα μέρη που το ζευγάρι είχε επισκεφθεί. Κάποια μέρα η Δούκισσα είδε την Αμάντα, ένα κορίτσι που μοιάζει πολύ στην Λεοκάντια και αφού φρόντισε να την απολύσουν από το κατάστημα που εργαζόταν σαν ράφτρα την κάλεσε στον πύργο της για την βάλει να παίξει το βασικό ρόλο στο σχέδιο της. Ο Άλμπερτ κι η Αμάντα σύντομα έγιναν ζευγάρι κι έτσι ο πρίγκηπας εγκαταλείπει τις φαντασιώσεις του με την Λεοκάντια κι επιστρέφει στην πραγματική ζωή.
Ζαν Ανούιγ
Ο Poulenc έγραψε μια εικοσάλεπτη μουσική επένδυση για το έργο.Το μόνο που απέμεινε απ’ όλα τα κομμάτια είναι το Les chemins de l'amour (Τα μονοπάτια της αγάπης). Όλη η υπόλοιπη μουσική έχει χαθεί.
Στην φωτογραφία δεξιά ο Φράνσις Πουλένκ
Τα λόγια του τραγουδιού ανήκουν στον Ζαν Ανούιγ και τα μετέφρασε η συμμαθήτριά μου Ε.Ι.Γ.
Οι δρόμοι της αγάπης
Οι δρόμοι που οδηγούν στη θάλασσα
κράτησαν από το πέρασμά μας
μαδημένα λουλούδια και την ηχώ κάτω απ’ τα δέντρα τουςαπό τα γάργαρα γέλια των δυο μας.
Αλίμονο, οι μέρες της ευτυχίας,
λαμπρές χαρές που πέταξαν,
τους διαβαίνω χωρίς να ξαναβρίσκω ίχνη στην καρδιά μου.
Δρόμοι της αγάπης μου,
σας ψάχνω πάντα,
δρόμοι χαμένοι, δεν υπάρχετε πια
κι ο αντίλαλός σας ηχεί μακρινός.
Δρόμοι της απελπισίας,
δρόμοι της μνήμης,
δρόμοι της πρώτης μέρας,
θεϊκοί δρόμοι της αγάπης.
Αν πρέπει να ξεχάσω κάποια μέρα,
μια που η ζωή όλα τα σβήνει,
θέλω στην καρδιά μου να μείνει μια ανάμνηση μόνο,
πιο δυνατή κι απ’ την αγάπη μας.
Η ανάμνηση του δρόμου
όπου, τρέμοντας και σα χαμένη,
μια μέρα ένιωσα πάνω μου να καίνε τα χέρια σου.
Δρόμοι της αγάπης μου,
σας ψάχνω πάντα,
δρόμοι χαμένοι, δεν υπάρχετε πια
κι ο αντίλαλός σας ηχεί μακρινός.
Δρόμοι της απελπισίας,
δρόμοι της μνήμης,
δρόμοι της πρώτης μέρας,
θεϊκοί δρόμοι της αγάπης.
Ένα βίντεο με την Yvonne Printemps, στην οποία ειναι αφιερωμένο.
Nyfos
Ραδιο-θέατρο
Και φωνητικό και οργανικό, αυτο το έργο είναι αριστούργημα, Αζη μου!Σπουδαια και τόσο ταλαντουχα ερμηνευτρια η Printemps σ αυτη τη συνθεση σκηνικής μουσικής , Ανουιγ-Πουλενκ. Διαβαινουμε στα μονοπάτια της αγαπης απόψε, παρότι μελαγχολική και απελπισμενη η αυρα της μελωδιας, αγαπημενη μου φιλη, εντυπωσιακή αυτη μουσική διαδρομή με τις τόσες εκλεκτές ερμηνείες και την θαυμαστη μεταφραση της καλής σου συμμαθητριας!Η διασκευη με τσελο ειναι γνωστή, όπως επισης και η ερμηνευτικη αποδοση της εξαίσιας σοπράνο, για τη φωνή της οποίας γράφτηκε ...Θα ακουσω και τις υπολοιπες προτασεις σου, φωνητικές και τη διασκευη για πιάνο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πολύ, γλυκιά μου Αζη! Καλό βραδυ ευχομαι και καλόξημερωμα!
Ξέρεις, Ελπίδα μου, όταν το άκουσα με την Printemps πραγματικά μαγεύτικα και το άκουγα και το ξανα-άκουγα...με είχε τόσο συνεπάρει η φωνή της, η ερμηνεία της. Ώσπου κάποια στιγμή, πριν το επαναλάβω στο Youtube μπήκαν κι άλλες ερμηνείες. Ε, τότε άρχισα να το ψάχνω και λίγο λίγο επέλεξα αυτές που μου άρεσαν πιο πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ' την ομορφιά αυτής της μελαγχολικής, όπως σωστά λες, μελωδίας προσπαθώ να φανταστώ πόσο υπέροχη θα ήταν ολόκληρη η μουσική επένδυση που χάθηκε. Αγαπώ πολύ τον Πουλένκ, έχει μια άλλη ποιότητα η μουσική του.
Σ' ευχαριστώ πολύ, αγαπημένη μου φίλη για τον έπαινο και το ωραιότατο σχόλιό σου. Καλό ξημέρωμα ! ❤