O Li Bo και οι συνθέτες...

 O Li Bo ή Li Po ή Li Bai ήταν Κινέζος ποιητής που έζησε μεταξύ των ετών 701-762 μ.Χ. Αναγνωρίστηκε η αξία του από την εποχή που ζούσε μέχρι σήμερα και θεωρείται ως ιδιοφυία και ρομαντική προσωπικότητα, που ανέβασε την ποίηση πολύ υψηλά. Με τον ομότεχνο και φίλο του Du Fu υπήρξαν εξέχουσες προσωπικότητες της διαμόρφωσης της Κινέζικης Ποίησης επί της δυναστείας Τανγκ, που θεωρείται "Η Χρυσή Εποχή της Κινέζικης Ποίησης".

Υπήρξε ο πιο Ρομαντικός ποιητής της Δυναστείας Τανγκ. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια εύπορη οικογένεια στην Δυτική Κίνα και απέκτησε πολύ καλή μόρφωση. Όμως, αποφάσισε να μην ακολουθήσει το συμβατικό σύστημα εξετάσεων ώστε να αποκτήσει μια κυβερνητική θέση. Στην ηλικία των 25 ετών ταξίδεψε σ' όλες τις περιοχές της Ανατολικής και Κεντρικής Κίνας. Από τότε και μετά η ασχολία του ήταν του περιπλανώμενου ποιητή. Σ' όλη την ζωή του έγραψε άπειρα ποιήματα με διαφορετικά θέματα - κυρίως για την φύση, το ποτό, την φιλία, την μοναξιά αλλά και το πέρασμα του χρόνου. Του άρεσε το ποτό και να κάνει φιλίες, ανέπτυξε μια ισχυρή αίσθηση της ιπποσύνης κι έμαθε να χρησιμοποιεί το σπαθί ενώ ζούσε με ερημίτες. Στην ηλικία των 42 ετών, απέκτησε αναγνώριση από τον αυτοκράτορα και διορίστηκε σε μια θέση της Hanlin Academy.

Li Bo

Έχοντας την εύνοια του αυτοκράτορα, ο Λι Μπο θεώρησε ότι ήταν μια μεγάλη ευκαιρία γι' αυτόν να προσφέρει στο έθνος του τις υπηρεσίες του. Όμως, συνωμότες της αυλής, βρήκαν έναν τρόπο να αποδείξουν ότι ένα από τα ποιήματά του ήταν μια κακόβουλη σάτιρα. Έτσι επέστρεψε στην ζωή της πόλης και κατέφυγε εκ νέου στα βουνά. 

Μια και οι πολιτικές του φιλοδοξίες καταστράφηκαν, ο ποιητής ενστερνίσθηκε τον Ταοϊσμό. Στο τέλος της Δυναστείας Τανγκ, η πολιτική κατάσταση γινόταν χαοτική γιατί ένοπλες τοπικές δυνάμεις δημιούργησαν ένα αυτονομιστικό καθεστώς. Κατά την επανάσταση του An Lu-Shan, o Λι Μπο πήγε νότια και τέθηκε στις υπηρεσίες του Πρίγκιπα Γιανγκ. Ο Πρίγκηπας σύντομα κατηγορήθηκε ότι σκόπευε να δημιουργήσει ένα ανεξάρτητο βασίλειο κι εκτελέστηκε. Ο Λι Μπο συνελήφθη και φυλακίστηκε, αλλά γλύτωσε την εκτέλεση χάρις σ' έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο. Εξορίστηκε κι άρχισε πάλι την περιπλάνησή του.

 Όμως δεν εγκατέλειψε τις σκέψεις του να πολεμήσει για την δικαιοσύνη. Πέθανε από κάποια αρρώστια στον δρόμο για το σπίτι του. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Λι Μπο πέθανε μεθυσμένος καθώς προσπαθούσε ν' αγκαλιάσει την αντανάκλαση της σελήνης στο νερό. Αυτό στην ουσία περιγράφει την συχνή  αγάπη του για το αλκοόλ καθώς και τον ρομαντικό χαρακτήρα του.

Li Bai Memorial Hall

Τo Li Bai Memorial Hall χτίστηκε στo Jiangyou το 1962 για να τιμήσει τα 1200 χρόνια από τον θάνατο του ποιητή που είναι γνωστός και σαν Li Po, και έζησε στην περιοχή αυτή για 24 χρόνια.

Το μοναδικό χειρόγραφο του ποιητή που έχει σωθεί και φυλάσσεται στο Palace Museum στο Πεκίνο

Οι κριτικοί έχουν εστιάσει στην έντονη αίσθηση του Li Bo για την συνέχεια της ποιητικής παράδοσης, την αποθέωση των αλκοολούχων ποτών - μέχρι μέθης - την χρήση της εικόνας του, τις τρομερές ακρότητες της φαντασίας του, την επιδεξιότητά του στην χρήση των ποιητικών κανόνων και την ικανότητά του να συνδυάζει όλα αυτά με μια ακαταπόνητη μαεστρία ώστε να παράγει απαράμιλλη ποίηση. Παρακάτω ένα απ' τα ποιήματά του σχετικά με το μεθύσι, που όπως λέει ο δημοσιογράφος John C. H. Wu  "ενώ κάποιοι ίσως έχουν μεθύσει παραπάνω απ' τον Li, κανένας δεν έχει γράψει περισσότερα ποιήματα για το κρασί".

Ξυπνώντας Απ' το Μεθύσι μια Ανοιξιάτικη Μέρα

Η ζωή στον κόσμο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μεγάλο όνειρο

Δεν θα το χαλάσω ούτε με μόχθο ή φροντίδα

Έτσι λέγοντας, ήμουν μεθυσμένος όλη μέρα

Ξαπλωμένος αβοήθητος στην είσοδο του σπιτιού μου.

Όταν ξύπνησα, ανοιγόκλεισα τα μάτια μου στην χλόη του κήπου

Ένα μοναχικό πουλί τραγουδούσε μέσα στα λουλούδια

Αναρωτήθηκα αν η μέρα ήταν βροχερή ή αίθρια;

Ο Ανοιξιάτικος αέρας έλεγε ο συκοφάγος.

Συγκινημένος απ' το τραγούδι του άρχισα ν' αναστενάζω

Και, μια και το κρασί ήταν εκεί, γέμισα το ποτήρι μου

Τραγουδώντας άγρια περίμενα ν' ανατείλει το φεγγάρι

Όταν τέλειωσε το τραγούδι, είχα χάσει όλες τις αισθήσεις μου.

Συνθέτες της Δυτικής μουσικής, έδειξαν ενδιαφέρον για την Κινέζικη ποίηση, μουσική  και φιλοσοφία, το οποίο ενδιαφέρον καρποφόρησε με μουσικά έργα. Θα ακούσουμε δύο τραγούδια από δύο Άγγλους συνθέτες.

O Peter Warlock (1894-1930) είναι Άγγλος συνθέτης περισσότερο γνωστός με το ψευδώνυμό του παρά με το πραγματικό του όνομα Philip (Arnold) Heseltine. Μελοποίησε το παρακάτω ποίημα του Li Bo.

Along the Stream

 (Translated by Cranmer-Byng)

The rustling nightfall strews my gown with roses

And wine flushed petals bring forgetfulness

 I arise with the stars exultantly.

And follow the sweep of the moon along the

hushing stream where no birds wake.

 [Only the long drawn sigh of wary voices

whispering: farewell.

(Δίπλα στο Ρυάκι

Η νύχτα πέφτει και το θρόισμά της σκορπάει ρόδα στο φόρεμά μου

Και τα πέταλα που ραντίζονται με κρασί φέρνουν λήθη

Ανατέλλω με τα αστέρια με ενθουσιασμό

Κι ακολουθώ το πέρασμα του φεγγαριού δίπλα

απ' το ήσυχο ρυάκι όπου δεν ξυπνάνε τα πουλιά

[Μόνο ο μακρόσυρτος αναστεναγμός διστακτικών φωνών

που ψιθυρίζουν: αντίο] )

Warlock: Along The Stream

Ο Άγγλος συνθέτης Constant Lambert (1905-1951) γνωστός για συνθέσεις μουσικής μπαλέτου αλλά και μαέστρος, σπούδασε με τον Ραλφ Βων Ουίλιαμς, με τον οποίο συνδέθηκε και φιλικά. Εντυπωσιάστηκε από τον εξωτικό κόσμο της Κινέζικης μουσικής και μελοποίησε  ποιήματα του Λι Μπο. Ας ακούσουμε το "Α Summer Day."

A Summer day 

(Translated by Obata) (Text by Li Po)

Naked I lie in the green forest of summer… 

Too lazy to wave my white-feathered fan. 

I hang my cap on a crag, 

And bare my head to the wind that comes 

Blowing through the pine trees. 

(Μια Καλοκαιρινή Μέρα

Γυμνός ξαπλώνω στο καταπράσινο δάσος του καλοκαιριού...

πολύ οκνός ακόμη και να κουνήσω την βεντάλια μου από άσπρα φτερά. 

Κρέμασα το καπέλο μου σ' ένα βράχο

Και με γυμνό κεφάλι προς τον άνεμο που έρχεται

Και φυσάει μέσα από τα πεύκα )

 Li-Po, A summer day

Ο Ελβετός συνθέτης   Volkmar Andreae έγραψε έναν κύκλο τραγουδιών με τον τίτλο: Li-Tai-Pe: Eight Chinese songs for tenor and orchestra, op. 37. Ας ακούσουμε το δεύτερο, που έχει τον τίτλο: Ο Περιπλανώμενος ξυπνάει σ' ένα πανδοχείο.

Li-Tai-Pe, Op. 37: II. Wanderer Awakens in the Hostel

Επίσης ο Μάλερ ενσωμάτωσε στον κύκλο του "Το Τραγούδι της Γης" τέσσερα ποιήματα του Λι Mπο. Eπίσης, η ποίησή του επηρρέασε αρκετούς ποιητές του 20ού αιώνα, μεταξύ των οποίων τον Έζρα Πάουντ και τον Τζέιμς Ράιτ.

ΠΗΓΕΣ
Wikipedia
Chinghsuan Lily Hsieh
Διάφορες ιστοσελίδες με ποίηση του Li Bai

Eικόνες Ποιητικού Ύφους

 O Nτβόρζακ (1841-1904) έγραψε μουσική για σόλο πιάνο, όμως τα έργα του δεν είχαν την απήχηση που είχαν οι άλλες συνθέσεις του, ώστε να αποτελούν ρεπερτόριο σε ρεσιτάλ των πιανιστών. Παρ' όλα αυτά υπάρχει ένας κύκλος έργων προγραμματικού χαρακτήρα με τον τίτλο "Poetic Tone Pictures" (Eικόνες Ποιητικού Τόνου ή Ύφους) όπου 13 πανέμορφα κομμάτια μας πλημμυρίζουν με άφθονη πολύχρωμη μουσική.

Antonín Dvořák

Το έργο αυτό είναι η μακροσκελέστερη σύνθεσή του για σόλο πιάνο και το έγραψε την άνοιξη του 1889 σε λιγότερο από δύο μήνες, κυρίως στην Πράγα αλλά και στο εξοχικό του στην Vysoka. Το έδωσε στον εκδότη του Σίμροκ πριν το ολοκληρώσει, ο οποίος το εξέδωσε το ίδιο έτος σε τρία τεύχη. Μ' αυτό τον τρόπο ο συνθέτης ανταποκρίθηκε στις συχνές απαιτήσεις του εκδότη να συνθέτει μικρά κομμάτια για πιάνο που ήταν περιζήτητα στους ερασιτέχνες πιανίστες της εποχής. Ζήτησε δε την συμβολή του μουσικοκριτικού φίλου του Emanuel Chvala για τον συγκεντρωτικό τίτλο του κύκλου λέγοντας:

Το σπίτι του Ντβόρζακ στην Πράγα

"Αγαπητέ μου φίλε! Έγραψα τα 13 κομμάτα για σόλο πιάνο που σου έλεγα. Κάθε κομμάτι έχει το δικό του όνομα, αλλά δεν έχω σκεφθεί για τον τίτλο του κύκλου ακόμη, έτσι ζητώ την συμβουλή σου. Έχω έναν κατάλογο με τίτλους αλλά δεν ξέρω ποιον να διαλέξω. Θα έλθω στην Πράγα την Κυριακή και θα σε αναζητήσω. Ανυπομονώ να δω τι σκέφτεσαι για την καινούργια μου δουλειά."

Το τέλος της δεκαετίας του 1880 ήταν μια περίοδος όπου ο συνθέτης συχνά επέστρεφε σε έργα της νεότητάς του κι έτσι ένας αριθμός των έργων του από αυτή την εποχή έχει μια νοσταλγική νότα. Ο κύκλος "Εικόνες Ποιητικού Ύφους" γράφηκε μ' αυτό το πνεύμα. Μολονότι κάθε κομμάτι του έργου έχει τον δικό του τίτλο, δεν αποτελεί προγραμματική μουσική με την στενή έννοια του όρου και δεν θα βρούμε οποιαδήποτε ειδική σύνδεση έξω απ' την μουσική, αλλά ούτε και τα κομμάτια ακολουθούν κάποια συγκεκριμένη διηγηματική γραφή. Ο συνθέτης έδωσε αυτή την διάσταση της νέας του δουλειάς σ' ένα γράμμα στον εκδότη του, όπου δηλώνει ότι ψάχνει να δημιουργήσει ποιητική μουσική όπως θα έκανε κι ο Σούμαν, ακόμη κι αν τα κομμάτια του δεν μοιάζουν καθόλου με το ύφος του Σούμαν. Το κάθε ένα απ' τα κομμάτια του κύκλου προκαλούν μια γενική διάθεση και οι τίτλοι προτείνουν ένα συγκεκριμένο πεδίο ιδεών στον ακροατή. Τα 13 μέρη ηχούν έναν πλούτο διαφορετικών διαθέσεων, απ' την ρομαντική και ονειρώδη, μέχρι την απόλαυση ενός άγριου και ξέφρενου χορού. Εξαιτίας του ποιητικού ταμπεραμέντου αλλά και των τεχνικών απαιτήσεών του, το έργο   αποτελεί μια απ' τις πιο δημοφιλείς συνθέσεις για σόλο πιάνο του Ντβόρζακ.

Το πιο αγαπημένο μου είναι το αρ. 9 Σερενάτα

Poetic Tone Pictures, Op. 85: IX. Serenade. Moderato e molto cantabile

Όλοι οι τίτλοι του έργου:

1 Νυχτερινό Ταξίδι
2 Παίζοντας
3 Στο Παλιό Κάστρο
4 Ανοιξιάτικο Τραγούδι
5 Η Μπαλάντα του Αγρότη
6 Αναπόληση
7 Φλογερός Χορός
8 Ο Χορός του Καλλικάντζαρου
9 Σερενάτα
10 Ξεφάντωμα
11 Κουβεντολόι
12 Στο Μνήμα του Ήρωα
13 Στο Ιερό Βουνό

Στα σχόλια του βίντεο μπορείτε να δείτε σε ποια χρονική στιγμή αρχίζει το καθένα

Antonín Dvořák Poetic Moods Op.85

ΠΗΓΕΣ
BBC
Antonin Dvorak
henle.de

Μπλοχ, Schelomo

 O Schelomo (Σολομών) είναι το τελευταίο κομμάτι του "Εβραϊκού Κύκλου" του Εβραϊκής καταγωγής αλλά γεννημένου στην Ελβετία Έρνεστ Μπλοχ (1880-1959). Γράφηκε μεταξύ των ετών 1915 και 1916.

O "Εβραϊκός Κύκλος" είναι μια σειρά συνθέσεων όπου ο Μπλοχ προσπαθεί να βρει την μουσική του ταυτότητα. Τα κομμάτια που περιέχονται στον κύκλο είναι: Τρία Εβραϊκά Τονικά Ποιήματα, Πρελούδια και Ψαλμοί 114 και 137 για σοπράνο και ορχήστρα, Ψαλμός 22 για βαρύτονο και ορχήστρα, Ισραήλ:Συμφωνία με φωνές και Σολομών:Εβραϊκή Ραψωδία για βιολοντσέλο και ορχήστρα.

Ernest Bloch

 Παρακολουθώντας την έκρηξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου το 1914 ο Μπλοχ ένιωσε την αθλιότητα του πολέμου. Την εποχή εκείνη, ήταν συνεπαρμένος απ' τον Εκκλησιαστή της Βίβλου κι άρχισε να σχεδιάζει ένα μουσικό έργο για φωνή και ορχήστρα βασισμένο στο βιβλίο σαν μια διέξοδο για τα αισθήματα που τον κατέκλυζαν σχετικά με τον πόνο του πολέμου. Όμως μια τυχαία συνάντηση του Μπλοχ με τον Ρώσο τσελίστα Alexandre Barjansky, όπου εντυπωσιάστηκε απ' την δεξιοτεχνία του τσελίστα αλλά και το ηχόχρωμα του οργάνου υπήρξε η αφορμή να συνθέσει το έργο για τσέλο και ορχήστρα. 'Ετσι το τσέλο είναι η ενσάρκωση του βασιλιά Σολομώντα (στα Εβραϊκά Schelomo σημαίνει Σολομών) και η ορχήστρα αντιπροσωπεύει τον κόσμο γύρω του. Ο ίδιος ο συνθέτης λέει ότι το τσέλο είναι η φωνή του Σολομώντα και η ορχήστρα είναι οι σκέψεις του.

Βασιλεύς Σολομών (Simeon Solomon, ζωγράφος)

Το κείμενο που τον ενέπνευσε είναι το παρακάτω: Εκκλησιαστής 1:2-9

"Ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης.
Ποιο είναι το κέρδος του ανθρώπου που μοχθεί αδιάκοπα κάτω απ' τον ήλιο;
Οι γενιές φεύγουν κι έρχονται, όμως η γη παραμένει στους αιώνς.
Ο ήλιος ανατέλλει και δύει κι όλο τρέχει προς το σημείο απ' όπου ανέτειλε.
Κατά τον νοτιά φυσούν οι άνεμοι κι ύστερα προς τον βοριά τραβάνε στριφογυρίζοντας αδιάκοπα και πάντα επιστρέφουν.
Όλα τα ποτάμια χύνονται στη θάλασσα, όμως η θάλασσα δεν πλημμυρίζει. Στον τόπο όπου ξεκίνησαν, εκεί γυρίζουν πάλι.
Τα πάντα χρειάζονται μόχθο πολύ. Κι ο άνθρωπος δεν βρίσκει τρόπο να τα περιγράψει. Τα μάτια του δεν χορταίνουν να βλέπουν και τ' αυτιά του δεν χορταίνουν ν' ακούν.
Ό,τι υπήρξε θα ξαναϋπάρξει, κι ό,τι έγινε θα γίνει κάποτε ξανά. Τίποτα δεν είναι καινούργιο πάνω σ' αυτή τη γη."

 O Schelomo είναι μια ραψωδία μοιρασμένη σε τρία μεγάλα τμήματα που το καθένα περιέχει  δυναμική κλιμάκωση της ορχήστρας. Η σύνθεση συνδυάζει το είδος του κοντσέρτου για  σόλο όργανο με ορχήστρα αλλά περιέχει και στοιχεία συμφωνικού ποιήματος.  Στα τρία τμήματα - Αργό, Γρήγορο και Αργό - παρατηρούμε δύο κύρια θέματα που κυριαρχούν σε όλη την σύνθεση, το πρώτο είναι το κύριο θέμα του πρώτου τμήματος, το δεύτερο είναι το κύριο θέμα του δεύτερου τμήματος. Το τρίτο τμήμα είναι μια αργή ανάπτυξη κι ανακεφαλαίωση όλου του μουσικού υλικού που προηγήθηκε.

Στην μουσική του ο Μπλοχ ενώνει την αρχαία του κληρονομιά με την δική του συνειδητότητα. Οι Εβραϊκές επιδράσεις στην μουσική του είναι αμέσως αντιληπτές και προέρχονται απ' τον εσωτερικό εαυτό του κι όχι από εθνομουσικολογικές πηγές. Η αρμονία του είναι λιτή και η ορχήστρα συχνά ακούγεται σε ομοφωνία, που ισχυροποιείται από τον επίμονο ρυθμό. Η σύνθεση αρχίζει με μια νότα στο τσέλο σε αρκετά ψηλή αλλά πολύ εκφραστική περιοχή του οργάνου και τελειώνει με μια φιλοσοφική κατάληξη στο χαμηλό Ρε.

Προτείνω μια εξαιρετική εκτέλεση με τον Μστισλάβ Ροστροπόβιτς στο τσέλο και τον Λέοναρντ Μπερνστάιν να οδηγεί την Εθνική Ορχήστρα της Γαλλίας.

Ernest Bloch Schelomo Hebrew Rhapsody, Mstislav Rostropovich

Mπορείτε να διαβάσετε άλλο άρθρο μου για τον Μπλοχ 
Bloch, Τρία Νυχτερινά για Πιάνο Τρίο

ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
LaPhil
Εκκλησιαστής

Μπραμς, Κουιντέτο για κλαρινέτο έργο 115

 

To Κουιντέτο για Κλαρινέτο και Κουαρτέτο Εγχόρδων έργο 115 του Μπραμς (1833-1897) είναι σίγουρα ένα απ' τα σπουδαιότερα έργα μουσικής δωματίου που γράφηκαν. Από την πρώτη του εκτέλεση έχει αγαπηθεί από μουσικούς, ακροατές και μουσικόφιλους σε όλον τον κόσμο.

Στην δεκαετία του 1880, όταν ο Μπραμς ήταν στα πενήντα του, θεώρησε ότι δεν θα ξανασυνέθετε μουσική. Όταν άκουσε όμως κάποιες παραστάσεις του κλαρινετίστα Richard Mühlfeld, εντυπωσιάστηκε απ' τον καλλιτέχνη τόσο πολύ που του δημιουργήθηκε η έμπνευση να συνθέσει και πάλι, πιστεύοντας ότι ο Mühlfeld ήταν ο καλύτερος ερμηνευτής ξύλινων πνευστών που είχε ακούσει μέχρι τότε. Έτσι έγραψε το Τρίο για Κλαρινέτο, Τσέλο και Πιάνο έργο 114.

Johannes Brahms

Το ίδιο έτος έγραψε και το κουιντέτο για κλαρινέτο και κουαρτέτο εγχόρδων. Το έργο αποτελείται από 4 κινήσεις και περιέχει τις πιο όμορφες μουσικές γραμμές και ηχοχρώματα από οποιοδήποτε άλλο έργο μουσικής δωματίου. Ο Μπραμς ήταν στο λυκόφως της καριέρας του αλλά και στο ύψος των δημιουργικών του δυνάμεων. Η πρώτη δημόσια εκτέλεση έγινε στις 12 Δεκεμβρίου 1891, στο Βερολίνο.

Ακούγοντας αυτή την μουσική ο ακροατής κάνει ένα απίστευτο ταξίδι μεγάλης ομορφιάς, βαθειάς ενδοσκόπησης, επιθυμίας και μελαγχολίας. Έχει σκούρα τονικά χρώματα, πλούσια δομή και υπέροχες μελωδίες. 

1 Allegro
H πρώτη κίνηση περιέχει τα θέματα που εμφανίζονται σχεδόν σε όλο το έργο πότε ατόφια, πότε καλυμμένα ή σαν θύμισες κάποιας οικείας μελωδίας που πέρασε. Έχει μια φινέτσα και το κλαρινέτο επιδέξια ενσωματώνεται μέσα στο κουαρτέτο δίνοντας ένα ιδιαίτερο χρώμα, αφήνοντας  όμως χώρο και για τους άλλους σολίστες να βγουν στην επιφάνεια.

2 Adagio
H δεύτερη κίνηση έχει σαν βάση της ένα θλιμμένο και σκοτεινό θέμα σαν να αντικατροπτίζει ο Μπραμς  την φύση της ζωής του καθώς ο ρομαντικός του χαρακτήρας πλησιάζει προς το τέλος: κάτι σαν αυτοβιογραφική δήλωση

3 Andantino; Presto non assai, ma con sentimento
Η ιδέα των αυτοβιογραφικών δηλώσεων χαρακτηρίζει και την τρίτη κίνηση που αρχίζει μ' ένα μουσικό θέμα που θυμίζει Μπαχ και που εμφανίζοντας  έναν κύκλο από διαστήματα πέμπτης καταλήγει σ' έναν Ουγγρικό Χορό. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τους "Ουγγρικούς Χορούς" του Μπραμς!

4 Con moto
Το φινάλε είναι ένα σετ παραλλαγών και το τελικό θέμα επιστρέφει στο υλικό που ακούστηκε στην αρχή του έργου με ένα αριστοτεχνικό κλείσιμο.

Όλο το κομμάτι δίνει στην εντύπωση στον ακροατή ότι ο συνθέτης κοιτάζει πίσω του σε έντονες στιγμές της ζωής του που αποδίδονται με τα μουσικά χαρακτηριστικά που αντιπροσωπεύουν ό,τι καλύτερο είχε δώσει ο Μπραμς στην μουσική. Το έργο τελειώνει με μια "μοναδική", θλιμμένη συγχορδία: έτσι όπως μετά από ένα ζεστό καλοκαίρι αισθάνεται  κανείς το θανατερό κρύο του χειμώνα.

Ο κλαρινετίστας Michael Collins έχει πει γι' αυτό:

"Για μένα, το Κουιντέτο για Κλαρινέτο τεκμηριώνει όλα τα συναισθήματα που συνδέονται με τον Μπραμς: είναι η ιστορία της ζωής του. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία φράση, υπάρχει τόση προσμονή. Σε πάει σ' ένα μακρύ ταξίδι και μόλις φτάσεις στην τελευταία συγχορδία νιώθεις ότι έφτασες στο τέρμα. Πραγματικά αγγίζει την καρδιά μου, επειδή, πολύ πριν μάθω να παίζω κλαρινέτο ήταν η πρώτη σύνθεση που άκουσα σε δίσκο βινυλίου. Ακόμη και τώρα αναπολώ τις στιγμές που όντας μικρό παιδί κοίταζα τον ουρανό ακούγοντας αυτό το απίστευτο κομμάτι. Η γραφή του κουαρτέτου του Μπραμς είναι αξιοθαύμαστη - τόσο καλοδουλεμένη και με πολλή περισυλλογή ενώ το μέρος του κλαρινέτου είναι εξίσου εξαίσιο. Αν βάλετε αυτά τα δύο μαζί έχετε ένα έργο μιας ιδιοφυίας".

Στο βίντεο που ακολουθεί, υπάρχει δυνατότητα απ' τα σχόλια να δείτε πότε αρχίζει η κάθε κίνηση.

Johannes Brahms - Clarinet Quintet in B minor, Op. 115

Άλλα άρθρα μου για τον Μπραμς:
Μπραμς Τρίο για βιολί, κόρνο και πιάνο έργο 40
Brahms - Chorale Preludes

ΠΗΓΕΣ
Wikipedia
BBC
DANSR
OMEGA ENSEMBLE

Τα πουλιά εμπνέουν συνθέτες

 

Υπάρχουν πάμπολλα έργα κλασικής μουσικής που είναι εμπνευσμένα απ' τους φτερωτούς φίλους μας. Από τις κότες και τα τόσα είδη πουλιών μέχρι τα έντομα. Κάποιος στο Χονγκ Κονγκ εκπαιδεύει τα πουλιά να τραγουδουν, παίζοντας όμορφα τραγούδια από πουλιά-μοντέλα. Κρατάει τα καλλίφωνα και τα υπόλοιπα τα διοχετεύει πίσω στην αγορά.

 Τα πουλιά παράγουν πολλά είδη ήχων, όμως δεν είναι όλα τραγούδι. Κάποια παράγουν ένα ρυθμικό τερέτισμα παρά τραγούδι. Χρειάζεται φαντασία για να ταιριάξουμε την ιδέα ενός πουλιού κι ενός τραγουδιού.  Στο μικρό αυτό αφιέρωμα δεν είναι δυνατόν να συμπεριληφθούν όλα τα έργα που έχουν έμπνευση το κελάηδημα των πουλιών. Ας δούμε μερικά από αυτά, κάποια γνωστά κι ίσως κάποια λιγότερο γνωστά, συνοδευόμενα όπου μπόρεσα να βρω και με κάποιο αντίστοιχο ποίημα.

Κούκος

Το πιο αναγνωρισμένο πουλί με την απλή αλλά ευδιάκριτη φωνή του είναι ο κούκος. Πολλοί συνθέτες ενσωμάτωσαν στην μουσική τους τον κούκο. Όμως ο Ντέλιους σημαδεύει τον ερχομό της Άνοιξης με το άκουσμα του κούκου.

Ο Κούκος (Τούμας Τρανστρέμερ)

 Ένας κούκος καθόταν κι έκρωζε στη σημύδα στη βόρεια μεριά του σπιτιού. Είχε τόσο δυνατή φωνή που στην αρχή νόμιζα ότι ήταν κάποιος τραγουδιστής της όπερας που μιμούνταν τον κούκο. Έκπληκτος είδα το πουλί. Τα φτερά της ουράς ανεβοκατέβαιναν με κάθε τόνο, σαν χερούλι αντλίας. Το πουλί πηδούσε με τα δυο πόδια ταυτόχρονα, στρεφόταν και φώναζε προς όλα τα σημεία του ορίζοντα. Μετά ανυψώθηκε και σιγοβρίζοντας πέταξε πάνω απ' το σπίτι και χάθηκε στη δύση... Το καλοκαίρι γερνά και τα πάντα καταλήγουν σ' έναν μελαγχολικό ψίθυρο. Ο cuculus canorus επιστρέφει σε μέρη τροπικά. Η επίσκεψή του στη Σουηδία τελείωσε. Δεν κράτησε πολύ! Ο κούκος είναι στην ουσία υπήκοος του Ζαΐρ... Δεν μ' αρέσει και τόσο πολύ πια να ταξιδεύω. Το ταξίδι όμως έρχεται σε μένα. Τώρα που στριμώχνομαι όλο και περισσότερο, που οι ενιαύσιοι κύκλοι μεγαλώνουν, που χρειάζομαι γυαλιά για διάβασμα. Συμβαίνουν πάντα πολύ περισσότερα απ' όσα μπορούμε ν' αντέξουμε! Δεν υπάρχει πια τίποτε που να μας εκπλήσσει. Οι σκέψεις αυτές με κουβαλούν με την ίδια αφοσίωση που ο Σούσι και ο Τσούμα κουβάλησαν τη μούμια του Λίβινγκστον από τη μια άκρη της Αφρικής στην άλλη.

.

Delius: On hearing the first Cuckoo in Spring

Οι συνθέτες συχνά έψαχναν να βρουν τα πλέον κατάλληλα μουσικά όργανα για να παρουσιάσουν τους ήχους των πουλιών. Το ηχόχρωμα του φλάουτου φαίνεται ότι κατέχει τα σκήπτρα. Το έχει χρησιμοποιήσει ο Βιβάλντι στις Τέσσερις Εποχές του, ο Μότσαρτ στον Μαγικό Αυλό με τις μελωδίες του Παπαγκένο του συλλέκτη πουλιών. Επίσης το όμποε και το κλαρινέτο χρησιμοποιούνται στους ήχους των πουλιών αλλά και άλλα όργανα.

Ζωγράφος: Holly Whiting

Ένα απ' τα πιο παράξενα μουσικά κομμάτια που κάποιο πουλί υπήρξε η έμπνευσή του είναι οι Κουκουβάγιες του Σερ Εντουαρντ Έλγκαρ. Το ποίημα που το συνοδεύει είναι του ίδιου του συνθέτη κι αναφέρται στα νεκρά φύλλα που πέφτουν και θροΐζουν και κάποιο πλάσμα που κλαίει και πονάει μέσα στη νύχτα. "Τι είναι; ... Τίποτα", αντηχεί το ρεφραίν. Κι ο συνθέτης διευκρινίζει: Είναι μόνο φαντασία και δεν σημαίνει τίποτα. Είναι νύχτα στο δάσος και προφανώς το επαναλαμβανόμενο "Τίποτα" είναι μόνο ένας κουκουβαγίσιος ήχος".

Κουκουβάγιες ( Σερ Έντουαρντ Έλγκαρ)

Τι είναι εκείνο; ... Τίποτα

Τα φύλλα πρέπει να πέφτουν, και πέφτονας, θροΐζουν.

Αυτό είναι όλο.

Είναι νεκρά

Καθώς πέφτουν

Νεκρά στην βάση του δένδρου.

Αυτό είναι όλο που μπορεί να πει κανείς

Τι είναι αυτό;... Τίποτα

Τι είναι εκείνο;... Τίποτα

Κάτι άγριο τραυματίστηκε τη νύχτα

Και κλαίει

Στον φόβο του

Καθώς κείτεται 

Νεκρό στην βάση του δένδρου

Αυτό είναι όλο που μπορεί να πει κανείς

Τι είναι αυτό;... Τίποτα

Τι είναι εκείνο; ... Αχ,

Ένα αόρατο περπάτημα αόρατων ποδιών

Αυτό είναι όλο

Μόνο ένα κιβούρι, σκεπασμένο

Μ' ένα πέπλο

Είναι τώρα στην βάση του δένδρου

Αυτό είναι όλο που μπορεί να πει κανείς

Τι είναι αυτό;... Τίποτα

Elgar - Owls, Op. 53

Μια ασημένια γραμμή σόλο βιολιού κυμματίζει και στριφογυρίζει κι ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά πάνω απ' την ήσυχη συγχορδία της ορχήστρας. Έτσι ο Βων Ουίλλιαμς απεικονίζει έξυπνα τον κορυδαλλό καθώς ανεβαίνει και κάνει κύκλους. Ένα ρομαντικά ποιμενικό έργο για βιολί και ορχήστρα, πάνω στο ομότιτλο  ποίημα του George Meredith. Η αγνότητα και η χάρη του έχουν μια διαχρονική ποιότητα και είναι ένα απ' τα καλύτερα έργα για βιολί.

O Aνερχόμενος Κορυδαλλός (George Meredith) 

(αποσπάσματα)

Ανεβαίνει και κάνει κύκλους

Πετάει την ασημένια αλυσσίδα του ήχου

Από πολλούς κρίκους χωρίς διάλειμμα

Σε τερετισμό, σφύριγμα, παραμιλητό και τρέμουλο

[...]

Με το τραγούδι του μέχρι να γεμίσει τον ουρανό

Είναι η αγάπη της γης που ενσταλλάζει

Και πάντα όλο ανεβαίνει

Η κοιλάδα είναι το χρυσό του κύπελλο

Κι αυτός το κρασί που ξεχειλίζει

Για να μας πάρει μαζί του όσο ψηλά πάει:

Τα δάση και τα ρυάκια, τα πρόβατα και τα είδη

Αυτός είναι, οι λόφοι, η ανθρώπινη γραμμή.

[...]

Καθώς πλησιάζει πιο κοντά στην σιωπή

Επεκτείνει τον κόσμο με τα φτερά και τον θόλο

Κάνοντας το σπίτι μας πιο ευρύχωρο

Μέχρι να χαθεί στα αέρινα δαχτυλίδια του

Στο φως και μετά τραγουδάει ό,τι φανταστεί.

V. Williams "The Lark Ascending"

Γιατί να μην χρησιμοποιήσει κάποιος τις αυθεντικές φωνές των πουλιών αντί να βρει όργανα να τις μιμηθούν; Το κοντσέρτο του Φινλανδού συνθέτη Einojuhani Rautavaara για Πουλιά και Ορχήστρα, υπότιτλος του έργο του "Αρκτικός Κύκλος", χρησιμοποιεί μαγνητοφωνημένες φωνές πουλιών. Ο συνθέτης έκανε ένα ταξίδι κοντά στον αρκτικό κύκλο --- εξ ου και ο τίτλος της σύνθεσης --- και κατέγραψε όλους τους ήχους ενός πλήθους πουλιών. 

Ακούγοντάς το νομίζει κανείς ότι μπαίνει σ' έναν παράδεισο πουλιών, (πρώτη κίνηση "The Bog" =O Bάλτος) όπου μετά το ντουέτο των δύο φλάουτων, που θυμίζει το Φθινόπωρο του Τσαϊκόφσκυ, έχουμε τα υπόλοιπα ξύλινα πνευστά και μετά την είσοδο των φωνών των πουλιών.  Σταδιακά ακούμε τα όμποε και τα χάλκινα να θυμίζουν κάποια ποιμενική εικόνα.

Το μελαγχολικό τραγούδι των κορυδαλλών της ακτής να είναι αξέχαστο (δεύτερη κίνηση  "Melancholy") καθώς οι δύο κορυδαλλοί συνομιλούν και τα έγχορδα δημιουργούν μια στοχαστική ατμόσφαιρα, αλλά και μια απόσταση χώρου.

 Οι κύκνοι που μεταναστεύουν (τρίτη κίνηση "Swans migrating" ), όπου πλέον έχουμε μίμηση των φωνών των πουλιών παρά τις ίδιες τις φωνές τους. Εδώ ο συνθέτης δημιουργεί ομάδες οργάνων που ακούγονται μόνες τους και μετά όλες μαζί, όπως τα πουλιά πετάνε στον ουρανό και ανακατεύονται τα είδη τους. Έτσι τα καλέσματα των πουλιών βρίσκονται σε αντίστιξη μιας πλούσιας ορχηστρικής παρτιτούρας. 

Einojuhani Rautavaara: Concerto for Birds and Orchestra “Cantus Arcticus”, Op. 61

Και μια έκπληξη για επίλογο...

don’t fear the reaper

ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
Interlude
Classical Music
All Poetry
ΦΡΕΑΡ
Primephonic

Μπραμς Τρίο για βιολί, κόρνο και πιάνο έργο 40

 O Johannes Brahms γεννήθηκε στις 7 Μαΐου 1833 και πέθανε στις 3 Απριλίου 1897. Ήταν Γερμανός συνθέτης και εκτός από το πιάνο, το βιολί και κάποιες βασικές γνώσεις για το τσέλο, αγαπούσε κι έπαιζε κόρνο ήδη από την εφηβεία του. Του το δίδαξε ο πατέρας του, που ήταν επαγγελματίας μουσικός. Αγαπούσε κι έπαιζε το φυσικό κόρνο, χωρίς κλειδιά και βαλβίδες. Ένα από τα τελευταία έργα της ζωής του είναι και το Τρίο για βιολί, κόρνο και πιάνο έργο 40.

Johannes Brahms 

H αγάπη του για το κόρνο, εκτός από το συγκεκριμένο τρίο, φαίνεται από στην χρήση του ηχοχρώματος  του συγκεκριμένου οργάνου  και σε άλλες συνθέσεις του, όπως για παράδειγμα στις πρώτες εισαγωγικές νότες του δεύτερου κοντσέρτου του για πιάνο, που είναι δοσμένες στο κόρνο. Οι τέσσερις κινήσεις του τρίο έχουν την σειρά Αργό - Γρήγορο - Αργό - Γρήγορο, μια πρακτική της εποχής Μπαρόκ με την μορφή της εκκλησιαστικής σονάτας (sonata da chiesa)

Ήταν η εποχή που άρχιζε να εμφανίζεται το κόρνο με τα κλειδιά και τις βαλβίδες κι ο Μπραμς ένιωθε μια νοσταλγία για το φυσικό κόρνο και απαιτούσε απ' τον εκτελεστή να το παίξει με τέτοιο όργανο μια και το νέο κόρνο κέρδιζε συνέχεια έδαφος μέχρι που το φυσικό κόρνο εκτοπίστηκε εντελώς.

Πρώτη κίνηση: Αndante. Παρατηρούμε μια απλότητα στο θέμα και ο Μπραμς δεν υιοθετεί την φόρμα σονάτας. Τα δύο όργανα συνομιλούν πάνω σ' ένα σκοτεινό θέμα με την υποστήριξη των αρμονιών του πιάνου.

Brahms Horn Trio Op.40 - Barenboim, Perlman, Clevenger 1/4

Δεύτερη κίνηση: Scherzo (Allegro) Η κίνηση αυτή παρουσιάζει μια ανακούφιση από την θλίψη. Έχει περισσότερη ενέργεια δίνει την ευκαιρία στο κόρνο να προκαλέσει μια πιο βουκολική εικόνα, που αναπόφευκτα δημιουργεί το ηχόχρωμα του οργάνου αυτού.

Brahms Horn Trio Op.40 - Barenboim, Perlman, Clevenger 2/4

Τρίτη Κίνηση: Adagio mesto. Η κίνηση αυτή αρχίζει με σπαστές συγχορδίες στις χαμηλές νότες του πιάνου και μοιάζουν με αναστεναγμό. Υπάρχει μια αυτοβιογραφική ερμηνεία για την βαθειά μελαγχολία αυτής της κίνησης: η μητέρα του Μπραμς είχε πεθάνει νωρίτερα το έτος της σύνθεσης του Τρίο (1865) κάτι που υποδηλώνει η λέξη "mesto" (θλιβερό) στην ρυθμική ένδειξη. Ο Αμερικανός συνθέτης και κριτικός μουσικής Daniel Gregory Mason είπε ότι αυτό το αργό μέρος είναι απ' τα πλέον γεμάτα πάθος και βγαλμένα απ' την καρδιά αργά κομμάτια του Μπραμς.

Brahms Horn Trio Op.40 - Barenboim, Perlman, Clevenger 3/4

Τέταρτη Κίνηση: Allegro con brio. Σε αντίθεση με την τρίτη κίνηση που  είναι θλιβερή και τραγική,  το Φινάλε είναι γεμάτο με πνεύμα και ενέργεια όπως υποδηλώνει ο ρυθμός του  Allegro con brio. Η ένταση και το σκοτάδι που δημιουργούνται  στην τρίτη κίνηση  διαλύονται εντελώς  από την χαρούμενη και παιχνιδιάρικη  διάθεση που διατηρείται σε όλο το Φινάλε. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει η ανάκαμψη του πένθους.

Brahms Horn Trio Op.40 - Barenboim, Perlman, Clevenger 4/4

Επέλεξα του καλλιτέχνες:

Daniel Barenboim, πιάνο

Itzhak Perlman, βιολί

Dale Clevenger, κόρνο

Θεωρώ ότι η εκτέλεση του Τρίο είναι εξαιρετική και απόλυτα πιστή στο ύφος και τις οδηγίες της παρτιτούρας του Μπραμς.

Μπορείτε να διαβάσετε άλλο άρθρο μου για τον Μπραμς
 Brahms - Chorale Preludes
Μπραμς, Κουιντέτο για κλαρινέτο έργο 115

Σούμπερτ, Σονάτα για πιάνο σε Σολ, έργο 78, D. 894

 Θα ακούσουμε μια απ' τις εξαιρετικές σονάτες για πιάνο του Σούμπερτ παιγμένη απ' τον Άλφρεντ Μπρέντελ που γεννήθηκε το 1931 και είναι γνωστός για τις άφθαστες ερμηνείες του σε έργα Μότσαρτ, Μπετόβεν, Σούμπερτ και Σαίνμπεργκ. Ο Μπρέντελ, εκτός από πιανίστας και συνθέτης είναι και στοχαστικός ποιητής αλλά και συγγραφέας.  Θα παρεμβάλω στην παρουσίαση των μερών της σονάτας μερικά από τα ποιήματά του σε δική μου ελληνική μετάφραση από αγγλική μετάφραση του Richard Stokes.

Alfred Brendel 

Αυτή η σονάτα που την έγραψε ο Σούμπερτ το 1826 είναι απ' τις πλέον ενδόμυχες και εσωτερικής πνοής.  Περιέχει μουσική μεγάλης δύναμης, ειδικά στις δύο πρώτες κινήσεις. Υπάρχει βαθύτατη αίσθηση πραότητας στις πιο ήρεμες και γαλήνιες στιγμές της και το γεγονός ότι και οι τέσσερις κινήσεις της τελειώνουν ήσυχα της προσδίδουν έναν ιδιαίτερα ενδοσκοπικό χαρακτήρα.

Franz Schubert

Κατά κάποια εσφαλμένη εκτίμηση του εκδότη, στην αρχή το έργο αυτό παρουσιάστηκε σαν ένα σύνολο τεσσάρων ξεχωριστών κομματιών κι όχι σαν τέσσερις κινήσεις σονάτας.

Η πρώτη κίνηση  Molto moderato e cantabile περιέχει ένα εξαιρετικά βαθυστόχαστο κύριο θέμα που μοιάζει με την αρχή του 4ου κοντσέρτου για πιάνο του Μπετόβεν. Όλη η κίνηση ξεδιπλώνεται με απλοχωριά και χαλαρότητα. Το δεύτερο θέμα της είναι πιο ζωηρό με χορευτικές νύξεις και στην ανάπτυξη τα δύο θέματα εμφανίζονται με απρόσμενη περιβολή. Στο τέλος μια μικρή coda απεικονίζει την μαγεία που ο Σούμπερτ μπορούσε να αναμείξει τις πιο απλές αλλά και λιτές αρμονίες.

Σκυμμένος πάνω από τον εαυτό μου

βλέπω

το θολό περίγραμμα

ενός άγνωστου προσώπου

ένα σκάφος αμφιβολίας

χρονικό της λήθης

φορτίο ψευδούς μνήμης

να ξεπλένεται αδιάφορα

από την αναπνοή του νερού.

Η ίδια εμπνευσμένη απλότητα διαφαίνεται και στο κύριο θέμα της δεύτερης κίνησης Andante. Εδώ υπάρχουν δύο επεισόδια χτισμένα με το ίδιο υλικό. Ακούμε ένα έντονα ρυθμικό σχήμα που εμφανίζεται πότε με επιθετικό και πότε με νοσταλγικό ύφος και με χαρακτηριστικές αλλαγές σε ελάσσονα και μείζονα. Τελικά η κίνηση τελειώνει με μια coda ιδιαίτερης γοητείας.

Δαίμονες

που μόλις διακρίνονται από τους θεούς

παίζουν στα αυλάκια των ψυχών μας

σαν οργανοπαίχτες

οδυνηρά αλλά με άνεση.

Όταν μας συνθλίβουν παραπονούμαστε

σαν τα σκυλιά που λαχταρούν να βγουν έξω

να γαυγίσουν στο σκοτάδι.

Σαν σκύλοι

λαχταράμε να δαγκώσουμε

τους βασανιστές μας

μόνο για να διαπιστώσουμε

ότι δαγκώνουμε την ίδια μας την γλώσσα.

Η πρώτη σελίδα της Σονάτας

Το Minuet (Allegretto Moderato) δικαιωματικά είναι μια απ' τις πιο δημοφιλείς κινήσεις, έχοντας έναν ζωηρό και έντονο ρυθμό. Το Trio  έχει μια εντυπωσιακή χάρη και απλότητα.

Γόνδολες

κείτονται διάσπαρτες κι αναποδογυρισμένες

σαν παρατημένες φάλαινες.

Μαύρος καπνός

σηκώνεται από τις στέγες.

Ο θόλος της Σάντα Μαρία Ματζόρε βυθίζεται στενάζοντας

στην λιμνοθάλασσα

Μια τελική έκρηξη

σκίζει το Παλάτι των Δόγηδων

Σαρώνεται από την πλημμύρα

τρωκτικά

στο μέγεθος των γάτων

κωπηλατούν μέσα στον 'Αγιο Μάρκο

και δαγκώνουν όλους τους κληρικούς

που παλεύουν να σώσουν ό,τι έμεινε από τον Άγιό τους

Όταν όλα τελειώσουν

ο Μάριο Πραζ

ο μαιτρ των τελετών

βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη

έτοιμο για την μονομαχία

των δαιμονικών ματιών.

 

Το φινάλε, Allegretto κάτω από έναν χαρούμενο και βολικό τρόπο αποκαλύπτει έναν πλούτο δεξιότητας και ευφάνταστης συνθετικής ικανότητας. Το κύριο θέμα παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη αρμονική απλότητα που είναι διάχυτη σε όλη την σονάτα. To δεύτερο επεισόδιο είναι πιο μακροσκελές και με περισσότερη ποικιλία από το πρώτο. Το χαρούμενο θέμα επιστρέφει ενώ η coda περιέχει πολύ λεπτεπίλεπτη γραφή και η σονάτα τελειώνει με μια ήρεμη υπενθύμιση του αρχικού θέματος με το επαναλαμβανόμενο ρυθμικό σχήμα να έχει την τελευταία λέξη.

Μόλις οι άνθρωποι του κυβερνοχώρου

είχαν σχεδιάσει να συμπεριφέρονται σαν εσένα κι εμένα

ξέραμε

ότι το παιχνίδι τέλειωσε.

Εκεί κάθονται

με πρόσωπα πολύ αδιάφορα για παρηγοριά

παίρνουν το τσάι τους

κοιτάζονται μεταξύ τους αποχαυνωμένοι

ή τραντάζονται απ' τα γέλια.

Άψογα

αλλά και με αξιοσημείωτη λεπτότητα

παίζουν πιάνο

αναπαράγονται διακριτικά στην σοφίτα

και πυροβολούν πουλιά απ' την ταράτσα

ενώ εμείς

βετεράνοι της ειλικρίνειας

δεν βλέπουμε άλλη διέξοδο

παρά να μεταλλαχθούμε σε αγγέλους

ή 

μάλλον πιο πιθανό

να γίνουμε εξωφρενικά κακοί.

Στα σχόλια του βίντεο μπορείτε να δείτε την χρονική στιγμή που αρχίζει η κάθε κίνηση.

Schubert Piano Sonata No 18 D 894 G major Alfred Brendel