Το Ξωτικό του Νερού

 Στις 31 Οκτωβρίου σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στην Αμερική γιορτάζεται το έθιμο Χαλοουίν. Μια θεωρία λέει ότι ξεκινάει από παραδοσιακές αρχαίες Κέλτικες γιορτές μα παγανιστικές ρίζες κι άλλοι ότι άρχισε σαν Χριστιανική γιορτή με σκοπό την μνήμη των νεκρών. Οι δραστηριότητες περιλαμβάνουν πάρτι με ενδυμασίες που είναι εμνευσμένες από υπερφυσικά όντα, ξωτικά, φαντάσματα, μάγισσες κλπ.. Άλλες δραστηριότητες είναι το σμίλευμα της κολοκύθας που γίνεται ένα μεγάλο κεφάλι όπου φωτίζεται από μέσα και προκαλεί τρομώδη συναισθήματα τη νύχτα, προφητείες για το μέλλον, άναμμα πυράς, διήγηση τρομακτικών παραμυθιών και άλλα.

Το Ξωτικό του Νερού 

Ένα τέτοιο, τρομακτικό παραμύθι θα σας πω κι εγώ σήμερα, που έγινε μουσική απ' τον Τσέχο συνθέτη Αντονίν Ντβόρζακ (1841-1904). Είναι το Συμφωνικό Ποίημα "Το Ξωτικό του Νερού" (The Water Goblin). Αυτό το ξωτικό σύμφωνα με την Τσέχικη μυθολογία έχει ανθρώπινο σώμα με πράσινο δέρμα κι ευθύνεται για όλους τους πνιγμούς που συμβαίνουν. Μετά παίρνει την ψυχή τους και την φυλάει σ' ένα φλυτζάνι από πορσελάνη. 

Ο Ντβόρζακ διάβασε το ποίημα "Το Ξωτικό του Νερού" του Τσέχου συγγραφέα Κάρελ Γιαρομίρ Έρμπεν (Karel Jaromir Erben) στο οποίο το ξωτικό παρουσιάζεται με κωμική μορφή, όμως ο Ντβόρζακ του δίνει άλλη  διάσταση. 

Το παραμύθι με λίγα λόγια λέει:
Μια μητέρα προειδοποιεί την κόρη της να μην πλησιάσει την λίμνη γιατί είδε ένα όνειρο για το ξωτικό του νερού. Η κόρη δεν ακούει την μάνα της και καθώς πλένει τα ρούχα της πέφτει μέσα. Τότε το ξωτικό την διεκδικεί για σύζυγό του. Η ζωή της στο υδάτινο βασίλειο είναι μέσα στην θλίψη, αλλά γεννάει ένα παιδί που δίνει ένα νόημα στην ζωή της. Παρακαλάει το ξωτικό να δει την μάνα της γι' αλλη μια φορά και μετά από σκέψη, το ξωτικό απρόθυμα της το επιτρέπει βάζοντας τρεις όρους: 1. Δεν θα αγκαλιάσει  κανέναν, ούτε και την μητέρα της 2.Θα επιστρέψει την επόμενη μέρα όταν οι καμπάνες σημάνουν Εσπερινό και 3.Θα αφήσει το παιδί μαζί του σαν όμηρο και σαν εγγύηση της επιστροφής της. Η γυναίκα φεύγει και μετά από μια  συνάντηση με την μάνα της μέσα σε θλίψη και κλάμματα,  η καμπάνα του εσπερινού κτυπάει αλλά η μητέρα την κρατάει και εμποδίζει την αναχώρησή της. Αυτό εξοργίζει αφάνταστα το ξωτικό που κτυπάει τότε την πόρτα λέγοντας ότι αυτός πεινάει, το κρεβάτι του θέλει στρώσιμο και το παιδί πεινάει. Η μητέρα αρνείται να ανοίξει την πόρτα κι απαιτεί να αφήσει το παιδί σ' αυτές. Το ξωτικό σε μια έξαλλη οργή επιστρέφει στην λίμνη και ακούγονται φρικιαστικές κραυγές που τρυπάνε την ψυχή μέσα σε μια άγρια καταιγίδα. Η καταιγίδα τελειώνει με έναν τρομακτικό θόρυβο που αναστατώνει μητέρα και κόρη. Όταν ανοίγουν την πόρτα βρίσκουν το ακέφαλο σώμα του παιδιού στο δάπεδο.

Αποτρόπαιο και φρικιαστικό σίγουρα,  αλλά κάποιες φορές έτσι είναι τα παραδοσιακά παραμύθια με τους δράκους, τα φαντάσματα, τα ξωτικά και τις μάγισσες.

Η σύνθεση αυτή του Ντβόρζακ έχει την φόρμα "ρόντο" και στην μουσική παρουσίαση του έργου χρησιμοποιεί τρεις επαναλαμβανόμενες νότες για το ξωτικό με τις οποίες και αρχίζει η σύνθεση. Oι λέξεις του ποιήματος που εκφράζουν οι νότες είναι: glow, moon, glow (λάμψε, φεγγάρι, λάμψε).  Οι νότες αυτές υπάρχουν και σε άλλα σημεία της σύνθεσης δηλώνοντας κάθε φορά κάτι άλλο. Όταν ακούγονται απ' τα τύμπανα δηλώνουν το πείσμα της κόρης να πάει στην λίμνη, η καμπάνα του εσπερινού χτυπάει τρεις φορές και το ξωτικό χτυπάει την πόρτα τρεις φορές. Η κόρη παρουσιάζεται στο δεύτερο θέμα με μια τρυφερή μελωδία και το τρίγωνο που ακούγεται δηλώνει την λάμψη των ματιών της. Η μελωδία που εκφράζει την μάνα έχει κι αυτή τρεις νότες αλλά είναι πολύ πιο μελαγχολική και θλιμμένη. 

Το έργο έκανε την πλήρη δημόσια πρεμιέρα του στις 14 Νοεμβρίου 1896 στο Λονδίνο διότι είχε προηγηθεί μια ημι-δημόσια πρεμιέρα στο Ωδείο της Πράγας την 1 Ιουνίου 1896.

Με τον ίδιο μύθο καταπιάστηκε και ο επίσης Τσέχος συνθέτης Zdeněk Fibich (1850-1900) συνθέτοντας ένα έργο όπου αποδίδονται οι στίχοι  του Κάρελ Έρμπεν υπό μουσική υπόκρουση.

ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
Discover Music
Αntonin Dvorak
Naxos

Γίνε Ωκεανός

  

Η θάλασσα ήταν και είναι πάντα μια πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες, μουσικούς, ποιητές και ζωγράφους. Όμως και η μεγάλη κλιματική αλλαγή των τελευταίων χρόνων προβληματίζει όχι μόνο τους επιστήμονες ή τους απλούς ανθρώπους αλλά και τους καλλιτέχνες. Η σύνθεση του Αμερικανού Τζων Λούθερ Άνταμς (γεν.1953) "Γίνε Ωκεανός" ήταν παραγγελία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Σιάτλ και παρουσάστηκε για πρώτη φορά στην Αίθουσα Μπεναρόγια στο Σιάτλ στις 20 και 23 Ιουνίου του 2013. Εστιάζεται η σύνθεση στην κλιματική αλλαγή και το λιώσιμο των πάγων στους πόλους. 

                     John Luther Adams

Το έργο αποτελείται από μια και μοναδική κίνηση και η έμπνευσή του έχει προέλευση τους Ωκεανούς της Αλάσκας και του Ειρηνικού Βορειοδυτικά. Ο συνθέτης έδωσε τον τίτλο του από μια φράση του Τζων Κέιτζ προς τιμή του Λου Χάρισον κι εξήγησε τον τίτλο του με το παρακάτω σημείωμα στην παρτιτούρα:
"Η ζωή στην Γη ξεπήδησε απ' την θάλασσα. Καθώς λιώνουν οι πάγοι των πόλων κι ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας, εμείς οι άνθρωποι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο ότι μπορεί για άλλη μια φορά να γίνουμε κυριολεκτικά ωκεανός".

Benaroya Hall

Ίσως είναι το πιο γνωστό έργο του μεγάλης κλίμακας με θέμα την κλιματική αλλαγή των τελευταίων ετών και η παρτιτούρα του για μεγάλη ορχήστρα μοιράζεται σε τρεις χωριστές και χωροταξικά μοιρασμένες ομάδες. Η πρώτη ομάδα βρίσκεται  όσο γίνεται πιο μακριά απ' το κέντρο της ορχήστρας στα δεξιά και αποτελείται από ξύλινα πνευστά, κρουστά και μια άρπα. Η δεύτερη ομάδα βρίσκεται όσο γίνεται πιο μακριά απ' το κέντρο της ορχήστρας στα αριστερά κι όσο πιο μακριά γίνεται κι απ' την πρώτη ομάδα και αποτελείται από χάλκινα πνευστά, κρουστά και μια δεύτερη άρπα. Η δε τρίτη ομάδα που αποτελείται απ' τα έγχορδα, ένα πιάνο και κρουστά σχηματίζει ένα όσο πιο διευρυμένο πέταλο γίνεται στην κύρια κεντρική σκηνή της αίθουσας.  Όπως καταλαβαίνετε, με μια τέτοια διάταξη οργάνων υποβάλεται  ο ακροατής σε αχανή, εκτεταμένα μουσικά κείμενα και το κομμάτι μας προσκαλεί να σκεφθούμε την σκοτεινή μα συνάμα γοητευτική πιθανότητα ενός μελλοντικού κόσμου καλυμμένου με νερό.

Seattle Symphony Orchestra 

Κατά κάποιο τρόπο, η μουσική του Άνταμς είναι μια θαλασσογραφία σαν την εικονική Θάλασσα (La Mer) του Ντεμπυσί, με τα στροβιλιζόμενα κύματα που ηχούν όταν σκάζουν στην παραλία, να δημιουργούν εντάσεις μα και στιγμές ηρεμίας και στο τέλος να μην υποχωρούν αλλά να καταπίνουν τα πάντα.(Η σιωπή του φινάλε είναι εκκωφαντική). Έτσι οι οπαδοί των αποκαλουμένων μινιμαλιστών συνθετών όπως του Φίλιπ Γκλας και του Τζων Άνταμς (συνωνυμία) θα βρουν καταφύγιο και στην σύνθεση του Τζων Λούθερ Άνταμς. Το "Γίνε Ωκεανός" σε συνοδεύει μέσα του και σε καταπίνει. Είναι πανέμορφο, σκοτεινά υπέροχο και σε αναστατώνει κυριολεκτικά.

Η σύνθεση βραβεύθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ Μουσικής το 2014 και το βραβείο Γκράμμι το 2015 για την καλύτερη σύνθεση κλασικής σύγχρονης μουσικής. Το 2019 οι αρθρογράφοι του The Guardian το κατέταξαν μέσα στις 10 καλύτερες μουσικές συνθέσεις απ' το 2000.

Ο Τζων Λούθερ Άνταμς κτίζει την μουσική του σε υπερβολικά κομψές αν και ιδιαίτερα ασυνήθιστες δομές. Αν και  προορίζεται για τις συνήθεις αίθουσες συναυλιών, το "Γίνε Ωκεανός" - που αντιπαραθέτει τρεις μικρές ορχήστρες εντός ενός μεγαλύτερου συνόλου - λειτουργεί έντονα και μ' ένα ενστικτώδη τρόπο καθώς ο Άνταμς βυθίζει τους ακροατές σε κύματα αλμυρού νερού.

Become Ocean

Το "Γίνε Ωκεανός", μετά τις παραστάσεις του στο Σιάτλ με την Συμφωνική του Σιάτλ, παρουσιάστηκε και στο Κάρνεγκι Χωλ κι έκανε την πρώτη του ηχογράφηση, η οποία είναι το βίντεο του άρθρου. Υπό την μπαγκέτα του μαέστρου Ludovic Morlot, η παράσταση είναι δυναμική και γεμάτη συναίσθημα που ενισχύεται απ' τον ξεκάθαρο ήχο που ακόμη και ο πιο μικρός αρπισμός της άρπας ή του πιάνου ξεχωρίζουν αξιοσημείωτα απέναντι στους πλούσιους ήχους των χάλκινων και των εγχόρδων. Ένα δυνατό έργο που ήλθε ο καιρός του να ακουστεί.

ΠΗΓΕΣ
Wikipedia
BBC Music
NPR Μusic

Ντύλαν Τόμας

 To 2014, εορτάστηκαν τα 100 χρόνια απ' την γέννηση του Ουαλού ποιητή Dylan Thomas (1914-1953). Ένα απ' τα καλύτερα έργα του θεωρείται το ποίημα "Do not go gentle into that good night" που είναι μια villanelle (μια ποιητική φόρμα που αποτελείται από 19 γραμμές που σχηματίζουν πέντε τρίστιχα κι ένα τετράστιχο στο τέλος).

Το ποίημα αυτό το έγραψε για τον ετοιμοθάνατο πατέρα του.

Dylan Thomas

Στα ελληνικά έχει αποδοθεί απ' τον ποιητή Γιώργο Μπλάνα:

ΜΗΝ ΠΑΣ ΣΙΓΑ ΣΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΟ ΚΑΛΟ

Μην πας σιγά στο βράδυ το καλό,
πρέπει να ουρλιάζουν και να καίνε αποβραδίς τα γερατειά•
αντιστάσου, αντιστάσου στου φωτός τον τελειωμό

Αν και το ξέρουν οι σοφοί πως το σκοτάδι είναι σωστό,
γιατί άνοιξαν οι λέξεις τους και λάμψη πουθενά,
δεν πάνε αυτοί σιγά στο βράδυ το καλό.

Αποχωρώντας οι καλοί, θρηνούν για το χορό
που θ’ άστραφτε η συστολή σε μια ζεστή αγκαλιά.
Αντιστέκονται κι αυτοί στου φωτός τον τελειωμό.

Για ένα τραγούδι οι ατίθασοι, χτυπούν τον ήλιο στο φτερό
και το τραγούδι κάποτε θρήνος του ήλιου καταντά,
όμως δεν πάνε αυτοί σιγά στο βράδυ το καλό.

Οι σοβαροί, σχεδόν τυφλοί, στο τέλος βλέπουν φωτεινό
κι ολόχαρο μετέωρο να καιν τα μάτια τα τυφλά
κι αντιστέκονται κι αυτοί στου φωτός τον τελειωμό.

Κι εσύ, πατέρα μου, εκεί, στης θλίψης το βουνό,
σ’ εκλιπαρώ, κατάρα, ευχή τα δάκρυα σου τα σκληρά,
μην πας σιγά στο βράδυ το καλό.
Αντιστάσου, αντιστάσου στου φωτός τον τελειωμό.

(ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΛΑΛΙΑΣ: εκδ. ΕΡΑΤΩ)

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

DO NOT GO GENTLE INTO THAT GOOD NIGHT

Do not go gentle into that good night,

Old age should burn and rave at close of day;

Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,

Because their words had forked no lightning they

Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright

Their frail deeds might have danced in a green bay,

Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,

And learn, too late, they grieved it on its way,

Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight

Blind eyes could blaze like meteors and be gay,

Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,

Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.

Do not go gentle into that good night.

Rage, rage against the dying of the light.

Εδώ μπορείτε ν' ακούσετε τον ίδιο τον ποιητή να το αποδίδει.

Το ποίημα αυτό του Ντύλαν Τόμας υπήρξε το κίνητρο για μια μουσική σύνθεση με το ίδιο όνομα του Αμερικανού συνθέτη και παιδαγωγού Έλιοτ Ντελ Μπόργκο (1938-2013) Η σύνθεση παραγγέλθηκε το 1978 για να τιμηθούν οι μνήμες δύο σπουδαστριών (Jill Marie Waterland & Mandy Doel) που σκοτώθηκαν σ' ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο ίδιος ο συνθέτης λέει: 

"ενώ δεν είναι περιγραφική απεικόνιση του ποιήματος, εν τούτοις η σύνθεση προσπαθεί να μεταφέρει το άρωμα του ποιήματος στην μουσική". 

Το αρχικό μοτίβο, που εκπροσωπεί την δύναμη της ζωής, ενυπάρχει σε όλο το έργο. Η χρήση διάφορων ηχητικών επιπέδων, μας θυμίζει την προσπάθεια και την επιμονή του ανθρώπινου πνεύματος αλλά και την άρνησή του να "μην πηγαίνει σιγά". Ένα σημαντικό και δραματικό έργο.

Elliot Del Borgo

ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
JW Pepper
Cornerstone

Les Chemins de l’Amour - Tα Μονοπάτια της Αγάπης

Το 1940, λίγο μετά την εισβολή των Ναζί στην Γαλλία ο Jean Anouilh (1910-1987)ζήτησε απ' τον συνθέτη και πιανίστα Francis Poulenc (1899-1963) να γράψει την μουσική για ένα θεατρικό του έργο  Λεοκάντια, ένα απ’ τα πιο ανάλαφρα έργα του συγγραφέα, το οποίο αφιέρωσε στην ταλαντούχο ηθοποιό και τραγουδίστρια Yvonne Printemps και τον δεύτερο σύζυγό της, ηθοποιό Pierre Fresnay.

Το θεατρικό έργο αναφέρεται στον πρίγκηπα Άλμπερτ που αφοσιώθηκε τελείως στην μνήμη μιας εκκεντρικής  μπαλαρίνας που ονομαζόταν Λεοκάντια και η οποία τρεις ημέρες μετά τη συνάντηση με τον Άλμπερτ, στραγγάλισε τον εαυτό της με το μαντήλι της. Η μόνη του ανακούφιση είναι η ανάμνηση αυτών των τριών ημερών που πέρασαν μαζί. Η πάμπλουτη θεία του, Δούκισσα, για να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τον πόνο του αγόρασε όλα τα μέρη που το ζευγάρι είχε επισκεφθεί. Κάποια μέρα η Δούκισσα είδε την Αμάντα, ένα κορίτσι που μοιάζει πολύ στην Λεοκάντια και αφού φρόντισε να την απολύσουν από το κατάστημα που εργαζόταν σαν ράφτρα την κάλεσε στον πύργο της για την βάλει να παίξει το βασικό ρόλο στο σχέδιο της. Ο Άλμπερτ κι η Αμάντα σύντομα έγιναν ζευγάρι κι έτσι ο πρίγκηπας εγκαταλείπει τις φαντασιώσεις του με την Λεοκάντια κι επιστρέφει στην πραγματική ζωή. 

Ζαν Ανούιγ

Ο Poulenc έγραψε μια εικοσάλεπτη μουσική επένδυση για το έργο.Το μόνο που απέμεινε απ’ όλα τα κομμάτια είναι το Les chemins de l'amour (Τα μονοπάτια της αγάπης). Όλη η υπόλοιπη μουσική έχει χαθεί.

Στην φωτογραφία δεξιά ο Φράνσις Πουλένκ

Τα λόγια του τραγουδιού ανήκουν στον Ζαν Ανούιγ και τα μετέφρασε η συμμαθήτριά μου Ε.Ι.Γ.

Οι δρόμοι της αγάπης

Οι δρόμοι που οδηγούν στη θάλασσα
κράτησαν από το πέρασμά μας
μαδημένα λουλούδια και την ηχώ κάτω απ’ τα δέντρα τουςαπό τα γάργαρα γέλια των δυο μας.
Αλίμονο, οι μέρες της ευτυχίας,                                     
λαμπρές χαρές που πέταξαν,
τους διαβαίνω χωρίς να ξαναβρίσκω ίχνη στην καρδιά μου.

Δρόμοι της αγάπης μου,
σας ψάχνω πάντα,
δρόμοι χαμένοι, δεν υπάρχετε πια
κι ο αντίλαλός σας ηχεί μακρινός.
Δρόμοι της απελπισίας,
δρόμοι της μνήμης,
δρόμοι της πρώτης μέρας,
θεϊκοί δρόμοι της αγάπης.

Αν πρέπει να ξεχάσω κάποια μέρα,
μια που η ζωή όλα τα σβήνει,
θέλω στην καρδιά μου να μείνει μια ανάμνηση μόνο,
πιο δυνατή κι απ’ την αγάπη μας.
Η ανάμνηση του δρόμου
όπου, τρέμοντας και σα χαμένη,
μια μέρα ένιωσα πάνω μου να καίνε τα χέρια σου.

Δρόμοι της αγάπης μου,
σας ψάχνω πάντα,
δρόμοι χαμένοι, δεν υπάρχετε πια
κι ο αντίλαλός σας ηχεί μακρινός.
Δρόμοι της απελπισίας,
δρόμοι της μνήμης,
δρόμοι της πρώτης μέρας,
θεϊκοί δρόμοι της αγάπης.

       Ένα βίντεο με την Yvonne Printemps, στην οποία ειναι αφιερωμένο.

Το ερμηνεύουν πολλές τραγουδίστριες, κάθε μια με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Ένα παράδειγμα με την  Jessye Norman. Στις πληροφορίες του βίντεο μπορείτε να παρακολουθήσετε και τα λόγια

                             Κι άλλη μια ερμηνεία με την Angela Gheorgiou.

                                     Eδώ μεταγραφή για σόλο πιάνο

                 Mια πιο πρόσφατη μεταγραφή για cello με τον Mischa Maisky

ΠΗΓΕΣ

Wikipedia
Nyfos
Ραδιο-θέατρο

Ο Δον Κιχώτης στην Μουσική ανά τους αιώνες

Mε την ευκαιρία της γέννησης του Πάμπλο Πικάσσο στις 25 Οκτωβρίου 1881 ασχολήθηκα με τον ήρωα του Μιγκέλ ντε Θερβάντες Δον Κιχώτη, του οποίου το σκίτσο φιλοτέχνησε ο Ισπανός ζωγράφος. Απεικονίζεται ο Δον Κιχώτης πάνω στο κοκκαλιάρικο άλογό του Ροθινάντε και ο οικονόμος  του Σάντσο Πάντσα στο γαϊδουράκι του, ο Ήλιος και κάποιοι ανεμόμυλοι.

O Δον Κιχώτης, ο θρυλικός ήρωας του Μιγκέλ ντε Θερβάντες (29/9/1547-22/4/1616)  ενέπνευσε κι εξακολουθεί να εμπνέει τους δημιουργούς όλων των τεχνών, λογοτέχνες, εικαστικούς και μουσικούς απ’ τον 17ο αιώνα μέχρι σήμερα. Η Έντιθ Γκρόσμαν, που έγραψε και δημοσίευσε μια εξέχουσα μετάφραση του μυθιστορήματος το 2003, αναφέρει ότι το βιβλίο συγκινεί τους ανθρώπους χρησιμοποιώντας συστηματικές ανατροπές στην πορεία του στα όρια τόσο της τραγωδίας όσο και της κωμωδίας.

Πίνακας: PICASSO
(25 Οκτωβρίου 1881 - 8 Απριλίου 1973)

Η Γκρόσμαν δήλωσε ότι “το ερώτημα Κιχώτης έχει πολλαπλές ερμηνείες και το πώς ασχολούμαι μ’ αυτό στην μετάφρασή μου. Θα αποφύγω ν’ απαντήσω στο ερώτημά σας αποφεύγοντάς το...έτσι όταν για πρώτη φορά άρχισα να διαβάζω τον Δον Κιχώτη, σκέφτηκα ότι ήταν το πιο τραγικό βιβλίο του κόσμου κι ότι διαβάζοντάς το θα έκλαιγα...Καθώς μεγάλωσα, χόντρυνε το πετσί μου κι έτσι όταν καθόμουν στον υπολογιστή μου δουλεύοντας την μετάφραση γελούσα δυνατά. Αυτό έγινε. Όπως το έκανε κι ο Θερβάντες...μην αφήνοντας σε ησυχία τον αναγνώστη. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος ότι έχεις αντιληφθεί. Επειδή μόλις νιώσεις ότι κάτι έχεις καταλάβει, ο Θερβάντες εισάγει κάτι άλλο που αντιτίθεται στο προηγούμενο”

...Ποιος είναι όμως ο Δον Κιχώτης; Ένας μοναχικός θιασώτης και οπαδός του κόσμου της ιπποσύνης, ο οποίος, μέσα από τα διαβάσματά του -έπη και βίους ιπποτών- πιστεύει με απόλυτη ειλικρίνεια πως τα κακά του κόσμου (αυτά που εκείνος θεωρεί πως είναι τα κακά του κόσμου) διορθώνονται με την αυταπάρνηση, την προσωπική θυσία, τη μεταμόρφωση της πραγματικότητας σε όνειρο και τη μεταμόρφωση του ονείρου σε πραγματικότητα, στοιχεία που αναδύονται από έναν κόσμο αρετής, από έναν κόσμο Οδύσσειας (ο Δον Κιχώτης περιπλανάται ή μάλλον έχει βγει "στον πηγαιμό για την Ιθάκη"), που έχει να αντιμετωπίσει φυσικά και ψυχικά μαρτύρια, τα οποία δεν είναι άλλο από επιβεβαιώσεις αυτού του ταξιδιού, που η κατάληξή του είναι ο θάνατος. Τέσσερις αιώνες πριν από τον Καβάφη, ο Δον Κιχώτης λέει "οι Ιθάκες τι σημαίνουν". Έτσι μάλλον θα πρέπει να δούμε τον Δον Κιχώτη σήμερα. Όταν ο Θερβάντες έγραφε το έργο του, δεν θα φανταζόταν βεβαίως πως έτσι θα μπορούσαμε να δούμε τον ήρωά του…

(Φίλιππος Δρακονταειδής - απόσπασμα από δοκίμιο)

Στη μουσική η μορφή του Δον Κιχώτη, Ιππότη απ’ την Μάντσα συγκίνησε, διαπότισε κι ενέπνευσε πολλούς συνθέτες μέχρι σήμερα. Ενδεικτικά αναφέρονται κάποιες συνθέσεις ανά αιώνα.

Καλή ακρόαση.

18ος ΑΙΩΝΑΣ
1719 - Conti - Don Chisciotte in Sierra Morena (Kωμική Όπερα, απόσπασμα)

1743 - Joseph Bodin de Boismortier Don Quichotte chez la Duchesse (Μουσική για μπαλέτο, απόσπασμα)

1767 TELEMANN - DON QUICHOTTE SUITE (Μουσική Δωματίου)

19ος ΑΙΩΝΑΣ

1827 - Felix Mendelssohn - Die Hochzeit des Camacho (Πρώιμη όπερα βασισμένη σ’ ένα επεισόδιο απ’ τον Δον Κιχώτη) Eισαγωγή

  

  

1869 - Ruperto Chapí - Combate de Don Quijote contra las ovejas

(Scherzo (αστείο) για ορχήστρα

1869 - Ludwig Minkus -Don Quixote (Μουσική για το Μπαλέτο του Marius Petipa)

1898 - Strauss - Don Quixote (Συμφωνικό Ποίημα με υπότιτλο: Φανταστικές Παραλλαγές για Μεγάλη Ορχήστρα σ’ ένα θέμα Ιπποτικού Χαρακτήρα)

20ος ΑΙΩΝΑΣ

1910 - JULES MASSENET - DON QUICHOTTE (Όπερα με τον μπάσσο Chaliapin στον ομώνυμο ρόλο, ο οποίος μάλιστα πρωταγωνίστησε και στο ομότιτλο μιούζικαλ του σκηνοθέτη G.W. Pabst)

1960 - Gara (Κara ή Qara) Garayev - Don Kihot (Συμφωνία)

Πρώτο μέρος

Δεύτερο μέρος

Σε έργα τώρα εκτός κλασικής μουσικής

1985 - Nik Kershaw - Don Quixote (τραγούδι)

1998 - Mägo de Oz - La Leyenda De La Mancha (Ροκ άλμπουμ με μια σύγχρονη απόδοση των ιστοριών του μυθικού Δον Κιχώτη)

21ος ΑΙΩΝΑΣ

2010 - Coldplay - Don Quixote (Tα λόγια του τραγουδιού αναφέρονται σε στοιχεία του μυθιστορήματος)

Θα ήταν παράλειψη να μην προσθέσω και δυο ποιήματα Ελλήνων ποιητών εμπνευσμένα απ' τον Ιππότη Δον Κιχώτη.

Δὸν Κιχώτης

Ἀτσάλινος καὶ σοβαρὸς ἀπάνω στ᾿ ἄλογό του

τὸ ἀχαμνό, τοῦ Θερβαντὲς ὁ ἥρωας περνάει,

καὶ πίσω του, τὸ στωικὸ γαϊδούρι του καβάλα

ὁ ἱπποκόμος του ὁ χοντρὸς ἀγάλια ἀκολουθάει.

Αἰῶνες ποὺ ξεκίνησε κι αἰῶνες ποὺ διαβαίνει

μὲ σφραγισμένα ἐπίσημα, ἑρμητικὰ τὰ χείλια

καὶ μὲ τὰ μάτια ἐκστατικά, τὸ χέρι στὸ κοντάρι,

πηγαίνοντας στὰ γαλανὰ τῆς Χίμαιρας βασίλεια...

Στὸ πέρασμά του ἀπ᾿ τοὺς πλατειοὺς τοῦ κόσμου δρόμους, ὅσοι

τὸν συντυχαίνουν, γιὰ τρελλὸ τὸν παίρνουν, τὸν κοιτᾶνε,

τὸν δείχνει ὁ ἕνας τοῦ ἀλλουνοῦ - κι εἰρωνικὰ γελᾶνε

Ὦ ποιητή! παρόμοια στὸ διάβα σου οἱ κοινοὶ

οἱ ἄνθρωποι χασκαρίζουνε. Ἄσε τους νὰ γελᾶνε:

οἱ Δὸν Κιχῶτες πᾶν μπροστὰ κι οἱ Σάντσοι ἀκολουθᾶνε!

ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ

Δον Κιχώτες

Oι Δον Kιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ως την άκρη

του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Iδέα.

Kοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ

για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία.

Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων,

αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσής του δρόμου,

ο Σάντσος λέει «δε σ' το 'λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων

σχεδίων αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ' άλογό μου!»

Έτσι αν το θέλει ο Θερβαντές ― εγώ τους είδα, μέσα

στην μίαν ανάλγητη Zωή, του Oνείρου τους ιππότες

άναντρα να πεζέψουνε και, με πικρήν ανέσα,

με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν' απαρνηθούν τις πρώτες.

Tους είδα πίσω να 'ρθουνε ―παράφρονες, ωραίοι

ρηγάδες που επολέμησαν γι' ανύπαρχτο βασίλειο―

και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά πως ρέει,

την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο!

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Ρόμπερτ Σούμαν: Παιδικές Σκηνές

 

Sleeping Child / Bernardo Strozzi 

Τα 13 κομμάτια που αποτελούν τις Παιδικές Σκηνές του Robert Schumann για πιάνο, Op. 15 (1838) καθρεπτίζουν τη μουσική φαντασία του δημιουργού τους στην κορυφή της ποιητικής της σαφήνειας . Σαν αποτέλεσμα, οι Παιδικές Σκηνές έχουν εδώ και καιρό συνδεθεί στο ρεπερτόριο του πιάνου ως εντελώς γοητευτικές αλλά ουσιαστικές μινιατούρες, ένα είδος συμπαγών πιανιστικών δοκιμίων στο οποίο η μεγαλοφυΐα του Schumann βρήκε πλήρη έκφραση.

Οι Παιδικές Σκηνές ήταν ένα από τα έργα του Schumann που γράφτηκε την άνοιξη του 1838 για να αντιμετωπίσει μια δύσκολη περίοδο του χωρισμού του από την αρραβωνιαστικιά του, Clara Wieck, η οποία ήταν σε περιοδεία ως πιανίστα και της οποίας ο πατέρας αντιτασσόταν στην ιδέα του γάμου της με τον συνθέτη. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους, ο Σούμαν έγραψε στην Κλάρα: "καθ’ όσον χρόνο περιμένω το γράμμα σου έχω γεμίσει πολλά βιβλία με κομμάτια .... Κάποτε μου είχες πει ότι συχνά φαινόμουν σαν ένα παιδί, και εγώ ξαφνικά εμπνεύστηκα και σκάρωσα περίπου 30 γραφικά μικρά κομμάτια .... έχω επιλέξει αρκετά καθώς και τον τίτλο τους Kinderszenen. Θα τα απολαύσεις, αν και θα πρέπει να ξεχάσεις ότι είσαι μια βιρτουόζος όταν τα παίζεις”.

Οι Παιδικές Σκηνές είναι ένα συγκινητικό αφιέρωμα στις αιώνιες, παγκόσμιες αναμνήσεις και τα συναισθήματα της παιδικής ηλικίας από μια νοσταλγική προοπτική των ενηλίκων. Σε αντίθεση με μια σειρά από συλλογές του Schumann για πιάνο από κομμάτια με χαρακτήρα (π.χ. Album για τους Νέους, Op. 68), οι Παιδικές Σκηνές δεν προορίζονται να παίζονται από παιδιά. Ο Schumann υποστήριξε ότι οι περιγραφικοί τίτλοι που συνδέονται με τα κομμάτια προστέθηκαν εκ των υστέρων, προκειμένου να παρέχουν λεπτές προτάσεις για τον πιανίστα, ένα μοντέλο που ο Debussy ακολούθησε δεκαετίες αργότερα στα Πρελούδια.

Σχεδόν όλες οι Παιδικές Σκηνές είναι μικρογραφία τριμερούς μορφής (ABA) . Η Σκηνή Νο 1, "Von fremden Ländern und Menschen" (Από ξένες χώρες και ανθρώπους), ανοίγει με μια υπέροχη μελωδία της οποίας η βασική ουσία, εμφανίζεται με διάφορες αόριστες μορφές σε πολλά από τα άλλα κομμάτια και χρησιμεύει ως ένα γενικό ενοποιητικό στοιχείο. 

Σκηνή 1

Η έβδομη Σκηνή, "Traumerei" (Αναπόληση), είναι σίγουρα το πιο διάσημο κομμάτι του συνόλου. Η γοητευτική μελωδία του και η ηρεμιστική του δύναμη έχουν υιοθετηθεί από γενιές πιανιστών που επιθυμούν να ηρεμήσουν το κοινό τουςμετά από μια μακρά σειρά από αλλεπάλληλα μπιζαρίσματα.

Σκηνή 7

Οι Παιδικές Σκηνές περιέχουν πολλές ευαίσθητες μουσικά πινελιές. Σκηνή Νο 4, "Bittendes Kind" (Παιδί που ικετεύει), για παράδειγμα, λύνεται αρμονικά μόνο όταν μια αόρατη δύναμη (ένας γονέας;) ενδίδει και πραγματοποιεί την επιθυμία του παιδιού κατά την έναρξη της Νο 5, "Glückes genug» (Αρκετά Ευτυχής). 

Σκηνή 4

Σκηνή 5

Στο τελευταίο κομμάτι, "Der Dichter spricht" (Ο ποιητής μιλά), ο Schumann αποστασιοποιείται από την πολυτέλεια της ονειροπόλησης και βλέπει το παιδί από την άποψη του παντογνώστη αφηγητή. Ήσυχα, απαλά, οι πολλές διαθέσεις και τα συναισθήματα που ο Schumann άγγιξε κατά τη διάρκεια αυτού του αξιόλογου εικοσάλεπτου έργου υπενθυμίζονται στοργικά, και η σύνθεση καταλήγει ευχαριστημένα, στο ίδιο κλειδί της σολ μείζονος, απ’ την οποία ξεκίνησε.

Σκηνή 13 (τελευταία)

                                          Ολόκληρος ο κύκλος με τον Κυπριανό Κατσαρή

Aν κάποιος επιθυμεί μπορεί ν' ακούσει και την εξαιρετική μεταγραφή τους για Jazz Trio απ' τον Jacques Lussier

Aν θέλετε μπορείτε να διαβάσετε άλλο άρθρο μου για τον Σούμαν:
Ρόμπερτ Σούμαν, Τρία Φανταστικά Κομμάτια έργ. 73

ΠΗΓΕΣ
Wikipedia
A History Of Western Music
Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης
Hollywood Bowl

Ποίηση ή Μουσική;

 

Σαλόνι, Πρώτη σκηνή όπερας

Το 1775 σ' έναν αριστοκρατικό πύργο της εκλεπτυσμένης Κόμισσας Μαντλέν στην Γαλλική ύπαιθρο οι φιλοσοφικές ερωτήσεις παίζουν διπλό παιχνίδι. Το ένα είναι η ρομαντική διαμάχη για το ποιός θα κερδίσει την καρδιά της Κόμισσας απ' τους δύο υποψήφιους μνηστήρες κι ο άλλος εξαρτάται απ' την απόφαση της Κόμισσας αν επιλέξει τον συνθέτη ή τον ποιητή. Σ' ένα κλίμσ φλερτ, η Μαντλέν τους αναθέτει την αποστολή να γράψουν από κοινού ένα έργο που θα αποκαλύπτει τα πλεονεκτήματα των αντίστοιχων καλλιτεχνικών τομέων τους - και τις προτάσεις γάμου.

Ρίχαρντ Στράους

Αυτή είναι η ιστορία της τελευταίας όπερας του Ρίχαρντ Στράους (1864-1949) "Καπρίτσιο" που αρχίζει μ' ένα εκπληκτικής ομορφιάς σεξτέτο που λειτουργεί και σαν εισαγωγή αλλά και σαν το πρώτο θέμα της συζήτησης στο έργο επί σκηνής. Κι αυτό επειδή στην μέση περίπου της εισαγωγής και καθώς ανασηκώνεται η αυλαία και φωτίζεται η σκηνή, αποκαλύπτεται ότι οι έξι μουσικοί στην πραγματικότητα εκτελούν μια νέα σύνθεση που γράφτηκε απ' τον υποψήφιο μνηστήρα της Κόμισσας, ειδικά γι' αυτήν, σαν ερωτική επιστολή, που είναι παρούσα στο κομψό σαλόνι που είναι και το σκηνικό της πρώτης σκηνής.

                                                                                                                                                                          

Sextet fom the Opera "Capriccio" by Strauss

To μουσικό ύφος του σεξτέτου βρίσκεται σε απόλυτη συμφωνία με την χρονολογία της ιστορίας και το φιλοσοφικό του μήνυμα. Ρίχνει το βλέμμα πίσω στον χρόνο και δεν χρησιμοποιεί καθόλου  τις επαναστατικές μουσικές εξελίξεις των αρχών του 20ού αιώνα. Το αποτέλεσμα είναι μια λαμπερή ηχητική φωτεινότητα, που ενισχύεται απ' την επιδέξια διάταξη του Στράους,  έξι οργάνων σ' έναν  ηχητικό χώρο ώστε να παράγουν την μεταξένια λάμψη που είναι σήμα κατατεθέν της γραφής του στις συνθέσεις του για έγχορδα. 

Η συνέχεια της ιστορίας της όπερας, θέλει τον ποιητή Ολίβιε και τον συνθέτη Φλαμάν να πρέπει να συνεργαστούν. Στο σονέτο του Ολίβιε καλείται ο Φλαμάν να βάλει την μουσική και στο τέλος η Μαντλέν ν' αποφασίσει ποιό απ' τα δύο είναι ωραιότερο. Όντως οι δυο αντίζηλοι συνεργάζονται, όμως μετά την εκτέλεση του μουσικού κομματιού ο Ολίβιε θεωρεί ότι ο Φλαμάν κατέστρεψε τους στίχους του ενώ η Κόμισσα θαυμάζει το μαγικό ταίριασμα στίχων και μουσικής.

Μόνη της, τελικά η Μαντλέν και χωρίς να μπορεί ν' αποφασίσει ποιό είναι καλύτερο και ποιόν να επιλέξει τραγουδάει το αδιαχώριστο των λέξεων και της μουσικής. Με τον ίδιο τρόπο λέει στον εαυτό της ότι αν επιλέξει τον έναν θα χάσει τον άλλον. Συμβουλεύεται την εικόνα της στον καθρέπτη, ρωτώντας: "Υπάρχει κάποιο τέλος που να μην είναι ασήμαντο"; Εμφανίζεται  ο υπηρέτης που  ανακοινώνει ότι "Το Δείπνο σερβιρίστηκε" και η Κόμισσα αργά φεύγει απ' το δωμάτιο. 

Ας ακούσουμε το φινάλε της όπερας με την εκπληκτική Anna Tomowa-Sintow

Capriccio Final (R. Strauss) Anna Tomowa-Sintow

Η Κόμισσα αποφασίζει ότι δεν μπορεί ν' αποφασίσει.

Ολόκληρη η όπερα εδώ:

Richard Strauss: Capriccio (Salzburg, Horst Stein, Anna Tomowa-Sintow, Theo Adam)

Ένα εξαιρετικό ποίημα του Χαλίλ Γκιμπράν που εξυμνεί την Μουσική

Για την Μουσική

Θεϊκή μουσική

Κόρη της ψυχής του Έρωτα

Δοχείο της πίκρας και της Αγάπης

Όνειρο της ανθρώπινης καρδιάς

Καρπέ της θλίψης

Ανθί της ευτυχίας, ευωδιά και

Μπουμπούκι της χαράς

Γλώσσα των εραστών

Που φανερώνεις μυστικά

Μάνα των δακρύων του κρυφού έρωτα

Εμπνεύστρια ποιητών…

Ενότητα σκέψης μέσα

Σε κομμάτια από λέξεις

Που παίρνεις ομορφιά

Και πλάθεις έρωτα

Κρασί της χαρούμενης καρδιάς

Μέσα στον κόσμο των ονείρων…

Ω μουσική

Στα βάθη σου αφήνουμε τις καρδιές

Και τις ψυχές μας

Εσύ μας δίδαξες να βλέπουμε με τ’ αφτιά μας

Και ν’ ακούμε με τις καρδιές μας.

(Χαλίλ Γκιμπράν, Η φωνή του δασκάλου, εκδ. Μπουκουμάνης)

 

ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
BBC
hyperion records

Φαντασία πάνω σε μια νότα

 Ο Άγγλος συνθέτης της μπαρόκ μουσικής Χένρι Πέρσελ (1659-1695) είχε έναν φίλο που

Χένρι Πέρσελ 

δεν ήξερε να παίζει μουσική, αλλά ζήλευε όλους τους μουσικούς που συμμετείχαν στις διάφορες συναυλίες. Ο Πέρσελ, λοιπόν, έγραψε μια Φαντασία σε Φα μείζονα για πέντε βιόλες ντα γκάμπα, όπου η φωνή του τενόρου καθ' όλη την διάρκεια του κομματιού - περίπου τρία λεπτά παίζει μόνο μία νότα. Οι άλλες φωνές περιστρέφονται γύρω απ' αυτήν πλέκοντας μια εξαιρετική πολυφωνία. Έτσι, ο φίλος του Χένρι παίζοντας αυτήν την μοναδική νότα έγινε το επίκεντρο του κομματιού.

                  

Purcell: Fantasia Upon One Note

O Aμερικανός συνθέτης Έλιοτ Κάρτερ (1908-2012) εμπνεύσθηκε απ' την Φαντασία του Πέρσελ κι έγραψε μια σύνθεση "Οκτώ Σπουδές και μια Φαντασία για κουαρτέτο πνευστών"

Έλλιοτ Κάρτερ 

 το 1950. Η Φαντασία είναι η έβδομη κίνηση της σύνθεσης και η έμπνευσή του ήταν, όπως 
είπε, "το βουητό της Φαντασίας που το θεωρούσε σαν μια επαναλαμβανόμενη νότα, σανχτύπημα καμπάνας που ακούγεται σε όλα τα μουσικά επεισόδια της σύνθεσης που περιέχουν αρκετές αντιθέσεις.

 

 Εδώ ακούμε την Φαντασία του Κάρτερ

A Fantasy About Purcell's 'Fantasia Upon One Note'

Αν θέλετε μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το έργο του Κάρτερ "Οκτώ Σπουδές και μια Φαντασία για κουαρτέτο πνευστών".

Elliott Carter, 8 Etudes & a Fantasy 

Εκτός απ' τον Αμερικανό Έλιοτ Κάρτερ, ένας ακόμη Άγγλος σύγχρονος συνθέτης εμπνεύσθηκε από την Φαντασία του Πέρσελ, ο Όλιβερ Κνούσεν (1952-2018). Η σύνθεσή του  "Πάνω σε μια νότα"  (1995) αποτελεί ακόμη πιο στενή αναφορά στην Φαντασία του Πέρσελ. Στην επαναλαμβανόμενη νότα "Ντο" που βουίζει συνέχεια ακούμε τις απόκοσμες μελωδίες της μουσικής του Πέρσελ που γράφηκαν

πάνω από τριακόσια χρόνια πριν. Με αρκετές διαφωνίες, μεταβαλλόμενους ρυθμούς και διαφορετικές φωνές οργάνων, αυτό το κομμάτι μετατρέπεται σε ονειρική ανάμνηση της αρχικής μουσικής.

Όλιβερ Κνούσεν 

Knussen: ... upon one note

Επειδή η Φαντασία είναι η κινητήρια δύναμη κάθε δημιουργίας, ας απολαύσουμε τον Κωστή Παλαμά σ' ένα ομότιτλο ποίημά του.

Φαντασία

Φαντασία δέσποινα, έλα,
τρέξε πρωτοστάτη Νου,
σύρτε αδάμαστες δουλεύτρες,
ω νεράιδες του Ρυθμού
κι απ’ του πόθου τα βαθιά,
τα ψηλά του λογισμού
φέρτε, φέρτε, του μαρμάρου
τ’ άνθια και του χρυσαφιού,
τα λαμπρόηχα λόγια φέρτε,
και ρυθμίστ’ ένα παλάτι
και στυλώστε μέσα εκεί
του Ήλιου το είδωλο, και κείνο
υπερούσια καμωμένο
από ηλιοφεγγοβολή.

ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
BBC
The listener's club
Ψηφίδες για την Ελληνική Γλώσσα

Οκτώβριος

φωτογραφία:Tommy Eliassen 

 Ένα βράδυ του Οκτώβρη

 Τα δάση είναι αποδυναμωμένα και μόνα,
Οι ουρανοί είναι έτοιμοι για το χιόνι,
Η Σελήνη είναι παγωμένη στον Ουρανό,
Και τα χόρτα είναι σκοτεινά κάτω στη γη

 Οι  βάλτοι με τις καλαμιές αναπνέουν
Μια ομίχλη  απ’ την λιμνούλα μακριά,
Και πεισματικά κλωθογυρίζει η Καφέ Αρκούδα
Κάτω απ’ το χλωμό Πολικό Αστέρι.

 Δεν υπάρχει ποτέ μια φωνή στον ουρανό,
Ούτε ποτέ ένας ήχος στη γη,
Όπου τα φαντάσματα του χειμώνα να αυξάνονται
Πάνω απ’ την χλωμή περίμετρο της νύχτας.

 Υπάρχει ύπνος και  θάνατος στη σιωπή
Υπάρχει τόσο σφοδρό μίσος στους ανέμους
Και η αστραπή της μεγάλης σπάθινης λεπίδας του βορρά
Κάνει κύκλους με την σκληρή γυαλάδα της.

 Ο κόσμος γερνάει και παγώνει
Το πρόσωπο της Αγάπης ισχνό και χλωμό
Και ο θάνατος είναι ευγενικός στους κουρασμένους
Που κοιμούνται στο βορρά απόψε

William Wilfred Campbell  (1858 - 1918/ Ontario)
(μετάφρ. Άζη Γουζίου)

“Κάτι ο φρέσκος φθινοπωρινός αέρας αλλά και οι λεπτές αλλαγές του φωτός πάντα μου προκαλούν συναισθήματα κι όταν άρχισα να σχεδιάζω την σύνθεση ένιωσα το ίδιο ήρεμο κάλλος. Οι απλές, βουκολικές μελωδίες και οι αρμονίες που τις συνοδεύουν είναι εμπνευσμένες απ’ τους μεγάλους Άγγλους Ρομαντικούς, καθώς πίστεψα ότι αυτό το ύφος ταίριαζε απόλυτα στην σύλληψη της φυσικής και βουκολικής ψυχής της εποχής. Είμαι ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα, ιδίως επειδή νομίζω ότι δεν υπάρχει αρκετά απολαυστική, όμορφη μουσική γραμμένη για πνευστά.”

October - Eric Whitacre

Σκέψεις του  Αμερικανού συνθέτη και μαέστρου Έρικ Γουιτάκερ για μια σύγχρονη σύνθεση αφιερωμένη στον μήνα Οκτώβριο που πρωτοπαρουσιάστηκε στις 14 Μαΐου 2000. Το συνέθεσε με την πρόθεση να παρουσιάσει την μουσική ηρεμία του αγαπημένου του μήνα αλλά και τα συναισθήματα που του προκαλεί.

Ο Έρικ Γουιτάκερ γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1970. Έχει κερδίσει το βραβείο Γκράμι και είναι γνωστός για τις συνθέσεις του για χορωδία, ορχήστρα και σύνολα πνευστών. Είναι επίσης γνωστός για τις μελέτες του πάνω στην “Εικονική Χορωδία” (Virtual Choir), συγκεντρώνοντας ξεχωριστές φωνές απ’ όλο τον κόσμο σε μια χορωδία συνδεδεμένη διαδικτυακά. Τον Μάρτιο του 2016 κατέλαβε την θέση του Διευθυντή Χορωδίας του Λος Άντζελες στο Μέγαρο Μουσικής Γουόλτ Ντίσνεϋ.

ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
Poem Hunter