Κάποιες φορές θέλουμε να ξεχνάμε, κάποιες άλλες λυπόμαστε που η λήθη έσβησε στιγμές που θέλαμε να κρατήσουμε στην μνήμη μας. Στην ελληνική μυθολογία, κατά τον Ησίοδο, η Λήθη ήταν θυγατέρα της Έριδας και προσωποποίηση της λήθης, δηλαδή της λησμονιάς και της αγνωμοσύνης. Τη θεωρούσαν μία από τις Ναϊάδες Νύμφες. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, η Λήθη ήταν η μητέρα των τριών Χαρίτων.
Από τη Λήθη πήραν το όνομά τους μία πηγή και ένας από τους πέντε ποταμούς του Άδη, από τα ύδατα του οποίου έπιναν οι κατερχόμενοι νεκροί για να λησμονήσουν το παρελθόν, την επίγεια ζωή τους. Τον ποταμό Λήθη παρίσταναν ως ένα γέροντα που κρατούσε στο ένα χέρι υδρία και στο άλλο κύπελλο.
Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι υπήρχε βωμός της Λήθης στο Ερέχθειο των Αθηνών. Επίσης, στη Βοιωτία υπήρχε κοντά στο Μαντείο του Τροφωνίου η πηγή της Λήθης, όπως και η πηγή της Μνημοσύνης. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι η Λήθη ήταν αδελφή του Θανάτου και του Ύπνου.
Λήθη
Η ακουαρέλλα είναι του ζωγράφου Αριστείδη Χρυσανθόπουλου
Ο Πιατσόλα, έγραψε ένα τανγκό με το όνομα Λήθη (Oblivion) το 1982 για μια αγάπη που χάθηκε.
Το έργο αυτό έγινε πολύ γνωστό επειδή χρησιμοποιήθηκε στην μουσική της ταινίας του Μάρκου Μπελόκιο που προβλήθηκε στις αίθουσες το 1984, με τον τίτλο “Ερρίκος ο Δ, ο Τρελός Βασιλιάς”. Πρωταγωνιστεί ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι (στον ρόλο του Ερρίκου Δ΄) και η Κλαούντια Καρντινάλε.
Στο επόμενο βίντεο έχει εικόνες από την ταινία, όπου ακούγεται η μουσική του Πιατσόλα. Το Οblivion διαρκεί μέχρι το 3.33. Συνεχίζει με την υπόλοιπη μουσική της ταινίας, του Πιατσόλα, βέβαια.
Οι στίχοι είναι της Angela Denia Tarenzi κι η Ελληνική μετάφραση δική μου απ' την Αγγλική που βρήκα στο διαδίκτυο από το Lyric Find.
Λήθη
Βαρειά, ξαφνικά φαίνονται τόσο ασήκωτα,
Τα λινά και βελούδινα σεντόνια στο κρεβάτι σου
Τώρα που η αγάπη μας περνάει στην λήθη
Βαρειά, ξαφνικά φαίνονται τόσο ασήκωτα
Τα χέρια σου που μ’ αγκαλιάζανε
Λίγο πριν μέσα στη νύχτα
Η βάρκα μου φεύγει, πάει κάπου
Οι άνθρωποι χωρίζουν
Λησμονώ, λησμονώ
Αργότερα, κάπου αλλού σε ένα μπαρ από μαόνι
Τα βιολιά παίζουν πάλι για μας
Το τραγούδι μας, αλλά λησμονώ
Αργότερα τα μάγουλα αποχωρίζονται
Όλα γίνονται τόσο θολά και
Λησμονώ, λησμονώ
Σύντομος, ο χρόνος είναι τόσο σύντομος
Η αντίστροφη μέτρηση της νύχτας
Όταν η αγάπη μας περνάει στην λήθη
Σύντομος, ο χρόνος είναι τόσο σύντομος
Όταν τα δάχτυλά σου χαϊδεύουν
Την γραμμή της ζωής μου
Χωρίς ούτε ένα βλέμμα
Οι άνθρωποι απομακρύνονται
Σε μια πλατφόρμα τρένου
Λησμονώ, λησμονώ
Υπάρχουν πολλές μεταγραφές αυτού του κομματιού με ποικίλους συνδυασμούς οργάνων. Μια παράσταση του Λετονού Βιολονίστα Gidon Kremer απ' το CD του Hommage a Piazzolla. Όπως όλη η σπουδαία μουσική, το Oblivion φέρνει στο νου ένα σύνθετο μείγμα αισθημάτων που δεν είναι εύκολο να το πει κανείς με λόγια. Άραγε τι συναισθήματα ξυπνούν σε σας όταν το ακούτε; Εκτός από την μελωδία, προσέξτε και την αρμονία και τον ρυθμό του κομματιού.
Σαν αντίθεση, ας απολαύσουμε μια εξαίρετη ορχηστρική διασκευή που εκτελείται από την Συμφωνική Ορχήστρα του Μόντρεαλ υπό την καθοδήγηση του Σαρλ Ντυτουά (Charles Dutoit)
Σας καλώ σ’ ένα μπουφέ εδεσμάτων μετά μουσικής ή - πιο σωστά - μουσική εμπνευσμένη από εδέσματα. Εδώ τα πιο νόστιμα πιάτα. Καλή σας όρεξη!
Χάνσελ και Γκρέτελ του Ένγκελμπερτ Χούμπερτινκ Ο Χάνσελ και η Γκρέτελ είναι δύο αδέλφια, που μια κακή και κανίβαλη μάγισσα τα απήγαγε και τα έκλεισε σ’ ένα σπίτι φτιαγμένο από τούρτες, γλυκίσματα και άλλες λιχουδιές, ώστε να δελεάζει τα παιδιά. Τα δυο παιδιά καταφέρνουν να διαφύγουν, μια και αποδεικνύονται πιο έξυπνα απ’ την μάγισσα. Είναι ένα παραμύθι γερμανικής προέλευσης που έχει αναπαρασταθεί σε πολλά μέσα, με πιο γνωστή την όπερα του Ένγκελμπερτ Χούμπερτινκ Hänsel und Gretel (1893) Η εισαγωγή της όπερας
O χορός της Νεράιδας Ζαχαρένιας του Τσαϊκόφσκυ Στην Δεύτερη Πράξη του μπαλέτου του Τσαϊκόφσκυ Καρυοθραύστης, η Κλάρα πηγαίνει στην χώρα των ζαχαρωτών. Είναι το βασίλειο της Νεράιδας Ζαχαρένιας, ενός μαγεμένου πλάσματος που είναι εμπνευσμένο από ένα γλυκό φτιαγμένο από στρώσεις ζάχαρης. Για να αποδώσει ο Τσαϊκόφσκυ την λεπτότητα της λιχουδιάς χρησιμοποίησε την τσελέστα, ένα όργανο που είχε εφευρεθεί μόλις πέντε χρόνια πριν συνθέσει το μπαλέτο του. Η αργυρόηχη τσελέστα, μαζί με τα πιτσικάτι των εγχόρδων, την χρήση των ξύλινων πνευστών και του μπάσου κλαρινέτου, δίνει στον χορό της Νεράιδας Ζαχαρένιας ένα ιδιαίτερο και λεπτεπίλεπτο χρώμα.
Σαντιγύ (Schlagobers) του Ρ. Στράους. Η Πριγκίπισσα Πραλίνα, ο Πρίγκιπας Κακάο και η Δεσποινίς Μαριάννα Σαρτρέζ (είδος λικέρ από βότανα και λουλούδια) είναι μόνο τρεις από τους χαρακτήρες που εμφανίζονται στο μπαλέτο Σαντιγύ. Διαδραματίζεται σε ένα ζαχαροπλαστείο και διάφορα γλυκά ζωντανεύουν για να διασκεδάσουν μια ομάδα παιδιών. H πολυτελής πρεμιέρα έγινε το 1924, αλλά “ανακάτεψε” τα στομάχια των κριτικών. Σε μια μεταπολεμική εποχή όπου υπήρχε έλλειψη τροφής, η θέα τόσης ζάχαρης ήταν κάπως υπερβολική. Ο Στράους εξήγησε: “Δεν μπορώ να αντέξω αυτή την τραγωδία στον παρόντα χρόνο. Θέλω να δημιουργήσω χαρά”. Στο βίντεο που ακολουθεί ακούγονται: Ο χορός του κακάου, Ο χορός των ζαχαρωτών, Ο κύκλος της ζάχαρης του καφέ και του κακάου, Το βαλς της σαντιγύ.
Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων του Τζόμπυ Τάλμποτ
Η Αλίκη κάθεται σε μια καρέκλα που έχει το σχήμα ενός μικρού κέικ. Ένας φανταχτερός τύπος χορεύει κλακέτες πάνω σ’ ένα τραπέζι. Εδώ έχουμε το “Τσάι Πάρτι του τρελο-Καπελά”. Και υπάρχουν τόσα όμορφα ψημένα καλούδια στην σκηνή. Η Αλίκη τρώει ένα κέικ που με μαγικό τρόπο την κάνει θεόρατη ενώ η Ντάμα Κούπα είναι, φυσικά, σε αποστολή να βρει ποιος έκλεψε τις τάρτες μαρμελάδας.
Κέικ και Μπύρα του Μπρίτεν Το τελευταίο έργο του Μπρίτεν ήταν η “Σουίτα πάνω σε Αγγλικές παραδοσιακές μελωδίες” (A time there was) και ήταν αφιερωμένη στον συνθέτη και πιανίστα Πέρσι Γκρέιντζερ. Παρ’ όλο που ο υπότιτλος είναι “Κέικ και Μπύρα” δεν υπάρχει ούτε μια κουταλιά ζάχαρης ή έστω λίγο βούτυρο σ’ αυτή την σφιχτοδεμένη σύνθεση. Το πρώτο μέρος της Σουίτας έχει τον τίτλο "Κέικ και Μπύρα"
Αν θέλετε, όμως, αξίζει να ακούσετε ολόκληρη την Σουίτα. Στα σχόλια του βίντεο υπάρχουν οι τίτλοι των μερών της.
Η Γαμήλια Τούρτα του Σαιν Σανς Είναι ένα βαλς καπρίτσιο με το υποκοριστικό “Γαμήλια Τούρτα” για πιάνο και έγχορδα, έργο 76. Είναι ένα ελκυστικό γλύκισμα που είναι χαρούμενο και συνάμα εμψυχωτικό. Γράφτηκε για τον γάμο της φίλης του συνθέτη Caroline de Serres, μια εξαίρετη πιανίστα και το μέρος του πιάνου είναι εξαιρετικά δεξιοτεχνικό.
Μήπως θέλετε λίγα αμύγδαλα αλα Ροσσίνι να συνοδέψετε το ποτό σας;
Ή προτιμάτε φουντούκια, πάλι αλα Ροσσίνι;
Μπορεί όμως, να σας αρέσει η τζαζ! Υπάρχει ένα φοβερό κοκταίηλ εμπνευσμένο απ' το "Black and Tan Fantasy" του Ντιουκ Έλινγκτον που η συνταγή του περιγράφεται στο βιβλίο του Μπορίς Βιάν "Ο Αφρός των Ημερών". "Σε κάθε νότα, εξήγησε ο Κόλιν, αντιστοιχεί ένα οινοπνευματώδες, ένα λικέρ ή ένας χυμός. Το σκληρό πεντάλι αντιστοιχεί στο χτυπητό αβγό και το μαλακό πεντάλι στα παγάκια. Για τη σόδα, πρέπει να παίξεις μια τρίλια στις ψηλές σκάλες. Οι ποσότητες είναι ανάλογες με την αξία κάθε νότας: στο δέκατο έκτο αντιστοιχεί το δέκατο έκτο της μεζούρας, στο τέταρτο το τέταρτο και ούτω καθεξής. Όταν το κομμάτι είναι αργό μπαίνει αυτόματα σε λειτουργία ένα σύστημα τόνων και ημιτονίων που αυξάνει την περιεκτικότητα σε οινόπνευμα, ενώ η ποσότητα μένει σταθερή - γιατί αλλιώς το κοκταίηλ θα ξεχείλιζε. Ανάλογα με τη διάρκεια της μελωδίας μπορείς, αν θέλεις, μ' ένα κουμπί που υπάρχει στο πλάι, ν' αλλάξεις την αξία κάθε μέτρου περιορίζοντάς το, για παράδειγμα, στο ένα εκατοστό, για να μποέσεις να φτιάξεις ένα ποτό που θα εκμεταλλεύεται όλες τις αρμονίες".
Ένα ωραίο γεύμα τελειώνει με καφέ. Εδώ σερβίρεται η Καντάτα του Καφέ του Γ. Σ. Μπαχ Η Καντάτα του Καφέ σατιρίζει την εξάρτηση από τον καφέ, γεγονός που είχε καταστεί κοινωνικό πρόβλημα στη Λειψία του 18ου αιώνα, όπου και το εν λόγω έργο πρωτοπαρουσιάστηκε.
Πηγές: Wikipedia Allmusic BBC Music Μπορίς Βιάν: Ο Αφρός των Ημερών εκδ. γράμματα 1979, μτφρ. Ρένα Χατχούτ σελ.15-16
Μια περιοχή Δύο συνθέτες! Ένας Ισπανός κι ένας Γάλλος δημιουργούν μουσική και μοιράζονται μαζί μας τις εντυπώσεις τους από τον τόπο, τα ήθη & έθιμα αλλά και τα αρώματά του. Μια ατμόσφαιρα γεμάτη Ισπανικό χρώμα!
Ιβηρία! Γνωστή από την αρχαιότητα με το ελληνικό όνομα που χρησιμοποίησαν οι Έλληνες γεωγράφοι για να περιγράψουν την περιοχή της Ιβηρικής Χερσονήσου που την μοιράζονται κατά το μεγαλύτερο μέρος η Ισπανία, η Πορτογαλία και με λίγα εδάφη που ανήκουν στην Νότια Γαλλία, στην Ανδόρρα και στο Βρετανικής κτήσης Γιβραλτάρ.
Ο Ισαάκ Αλμπένιθ, Ισπανός συνθέτης και πιανίστας (1860-1909) υπήρξε παιδί θαύμα κι έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών. Η κορύφωση της καριέρας του ως πιανίστας ήταν μεταξύ των ετών 1889 και 1892. Με την υποστήριξη πολλών συνθετών της εποχής του (Ντεμπυσσί, Σωσόν, Ντυκά, Λαλό κ.α.) του απενεμήθη ο Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής απ' την Γαλλική κυβέρνηση το 1909. Έφυγε απ' την ζωή μόλις 48 ετών, μετά από μια ασθένεια των νεφρών του.
Ισαάκ Αλμπένιθ
Η μουσική του αντανακλά την καλλιτεχνική παιδεία της Ισπανίας. Ο Ντεμπυσσί είπε γι' αυτόν: "η ατελείωτη φαντασία του είναι εκπληκτική καθώς και η σπάνια ικανότητά του να δημιουργεί ατμόφαιρα". Το τελευταίο του έργο Iberia παρουσιάζει ένα ξεχωριστό ύφος σύνθεσης. Δεν συλλαμβάνει μόνο την κουλτούρα της Ισπανίας στην μουσική, αλλά και το πετυχαίνει με την μεγαλύτερη πιανιστική δεξιοτεχνία.
Ο ίδιος ο Αλμπένιθ χαρακτήρισε την Iberia σαν "12 Νέες Εντυπώσεις" κι όχι σαν σουίτα που συνήθως την παρουσιάζουν αρκετοί μουσικολόγοι. Αποτελείται από τέσσερα βιβλία με τρία έργα το καθένα και δεν είναι όλα χορευτικά.
Ένα χρόνο πριν την σύνθεση ο Αλμπένιθ έγραφε στο ημερολόγιό του: "Η ιδανική συνταγή μέσα στην τέχνη πρέπει να είναι ποικιλία μέσα στην λογική". Και πράγματι, η Ιberia δείχνει μεγάλη ποικιλία μέσα στην "λογική" της.
Στο βίντεο που ακολουθεί υπάρχουν ενδείξεις χρόνου έναρξης του κάθε ενός από τα 12 κομμάτια.
Albeniz: Iberia
Ο Γάλλος Κλωντ Ντεμπυσσί (1862-1918) υπήρξε απ' τους πλέον σημαντικούς συνθέτες του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού. Πολλοί τον κατατάσσουν σαν έναν απ' τους πρώτους ιμπρεσσιονιστές συνθέτες, αν και ο ίδιος δεν συντασσόταν με τον χαρακτηρισμό. Σύγχρονος του Αλμπένιθ, έγραψε μια τριμερή ορχηστρική σύνθεση "Εικόνες για Ορχήστρα" της οποίας το δεύτερο μέρος φέρει τον τίτλο Iberia κι έχει τρία τμήματα.
Κ. Ντεμπυσσί, ζωγράφος Χένρι ντε Γκρου
Η πραγματική εμπειρία του απ' την Ισπανία ήταν σαν να πήγε μια ημερήσια εκδρομή στην Ισπανία. Όμως γι' αυτόν ήταν αρκετό για να οσφρηστεί τα αρώματα της γης αυτής και να νιώσει την κουλτούρα της. Όπως το περιέγραψε ο Μανουέλ ντε Φάλια: "Ο Ντεμπυσσί έγραψε Ισπανική μουσική χωρίς να γνωρίζει την Ισπανία, δηλαδή χωρίς να γνωρίζει την γη της Ισπανίας. Ο Ντεμπυσσί γνώριζε την Ισπανία απ' τα βιβλία του, από φωτογραφίες, από τραγούδια και από χορούς με τραγούδια που χορεύονταν από αληθινούς Ισπανούς χορευτές".
Όποιες κι αν ήταν οι πηγές του, εξωτερικές ή εσωτερικές, η Ισπανία ήταν ζωντανή στην φαντασία του.
Debussy: Iberia
Tα τρία μέρη της Iberia είναι:
1.Από τους δρόμους και τα μονοπάτια
Χρησιμοποιούνται ξύλινα πνευστά, πολύ αγαπημένα σ΄ολόκληρη την σύνθεση, καστανιέτες και ταμπουρίνο σ' εναλλαγές με τα έγχορδα σ' ένα συνεχές ρυθμικό μοτίβο που υπαινίσσεται τον περίπατο στους δρόμους και τα μονοπάτια.
2. Αρώματα της Νύχτας
Είναι μια αληθινή ιμπρεσσιονιστική ποίηση όπου περιγράφονται τα αρώματα που θυμάται - ή φαντάζεται - της πικροδάφνης, του κάστανου, του άγριου τριαντάφυλλου και του θυμαριού. "Αργά και ονειρικά" υποδεικνύει ο συνθέτης.
3. Πρωινό μιας Γιορτινής Μέρας
Ο Ντεμπυσσί είπε: "Ακούγεται σαν μουσική που δεν έχει καταγραφεί - όλη η αίσθηση του ξεσηκωμού, των ανθρώπων και της φύσης που ξυπνάνε. Υπάρχει κάποιος που πουλάει καρπούζια και τα παιδιά σφυρίζουν. Τα βλέπω όλα πεντακάθαρα."
Είσαι συνθέτης και είσαι ερωτευμένος με μια ζωγράφο! Αυτή σ' εγκαταλείπει και της γράφεις ερωτικές επιστολές που ποτέ δεν στέλνεις! Οι θαυμαστές σου, τριάντα χρόνια μετά τον θάνατό σου, βρίσκουν τις άπειρες ερωτικές σου επιστολές και τις δημοσιεύουν! Μια παθιασμένη με σένα συνθέτρια, γράφει 26 μινιατούρες εμπνευσμένες απ' τον ανεπίδοτο έρωτά σου!
Μετά τον θάνατο του Έρικ Σατί (1866-1925), δεκάδες ανεπίδοτες ερωτικές επιστολές βρέθηκαν στο διαμέρισμά του στο Παρίσι. Έτσι η συνθέτρια Elena Kats-Chernin (Έλενα Κατς-Σερνίν) και η πιανίστα Tamara-Anna Cislowska (Ταμάρα-Άννα Τσισλόβσκα) στέλνουν αυτές τις επιστολές, μέσα από 26 στοχαστικές και γεμάτες πάθος μινιατούρες εμπνευσμένες απ' την εκκεντρική ζωή και μουσική του Σατί.
Έρικ Σατί
Η συλλογή καθρεπτίζει την ιδιοσυγκρασία και τα ανέκδοτα απ' την ζωή του Σατί, με μουσική που εκτείνεται απ' την ελκυστική Ανατολή μέχρι τις υπνωτικές μελωδίες που θυμίζουν την πρωτοπριακή υπερβατική ομορφιά των κομματιών πιάνου του Σατί. Αφού πέθανε, οι φίλοι του που κατάφεραν να πετύχουν πρόσβαση στο διαμέρισμά του, για πρώτη φορά μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες, βρήκαν συνθήκες τόσο περίπλοκες μα συνάμα ρομαντικά ιδιότροπες με κάποιον τρόπο: δυο πιάνα με ουρά το ένα πάνω στο άλλο, μια καρέκλα, ένα τρεπέζι, επτά βελούδινα κοστούμια και τις ερωτικές επιστολές --- πολλές, πολλές ανεπίδοτες ερωτικές επιστολές.
Το άλμπουμ είναι μουσικά απομνημονεύματα από έναν συνθέτη σ' έναν άλλο, απ' την γεννημένη στο Ουζμπεκιστάν, κάτοικο Αυστραλίας τώρα, προς τον Γάλλο συνθέτη, του οποίου οι εκκεντρικότητες είναι θρυλικές και η μουσική του διαχρονική. "Η ζωή του Σατί ήταν ένα τεράστιο συναρπαστικό θέμα" λέει η πιανίστα Ταμάρα-Άννα Τσισλόβσκα "απ' την πρώτη κρούση του έρωτα και την δια βίου αποξένωση με την καλλιτέχνιδα και μούσα Σουζάνα Βαλαντόν, μέχρι την ανέλπιστη διασημότητα και την σύγκρουση της τελευταίας δεκατετίας της ζωής του". Η Βαλαντόν ήταν ζωγράφος και είχε μια μικρή σχέση με τον Σατί όταν το 1893 μετακόμισε σ' ένα δωμάτιο δίπλα σ' αυτόν. Είχε εμμονές μαζί της, την αποκαλούσε Biqui και της έγραφε σημειώματα για "την υπέροχη προσωπικότητά της, τα γλυκά της μάτια, τα ευγενικά χέρια της και τα κομψά πόδια της." Εκείνη όμως, τον εγκατέλειψε μετά από έξι μήνες, αφήνοντάς τον συντετριμμένο, ειδικά όταν παντρεύτηκε το 1895 τον χρηματιστή Πωλ Μουσί.
Αυτοπορτρέτο της Σουζάνα Βαλαντόν (1898)
Στο εσώφυλλο της έκδοσης η συνθέτρια γράφει:
Το εξώφυλλο της έκδοσης
"Ο Σατί ήταν ένας περίπλοκος, ταλαντούχος και με χιούμορ άνθρωπος. Τον αγάπησα απ' την πρώτη νότα που άκουσα ποτέ. Αυτό το βιβλίο είναι ένας φόρος τιμής προς αυτόν και μια σειρά από σκέψεις και ιδέες που με ενέπνευσαν για χρόνια. Αυτά τα κομμάτια είναι ενδόμυχα, κάποια είναι ερωτηματικά, κάποια είναι συναισθήματα. Πολλά τα άρχισα σαν κάποιο διαλογισμό του ενός μέτρου που κατέγραψα εκ των υστέρων..." Tα 26 κομμάτια έχουν περίεργους τίτλους. Παραθέτω και κάποια αντίστοιχα βίντεο
1. love token ( ένδειξη αγάπης)
2. unsent love letters (ανεπίδοτες ερωτικές επιστολές)
3. behind your pearls (πίσω απ' τα μαργαριτάρια σου) 4. le chat noir (η μαύρη γάτα) 5. threads of grey velvet (κλωστές γκρίζου βελούδου)
6. sarabande (σαραμπάντα) 7. garden gothique (γοτθικός κήπος) 8. very shiny (πολύ λαμπερό) 9. absynthe cocktail (κοκτέιλ από αψέντι) 10. the gymnast (ο γυμναστής) 11. one table, one chair (ένα τραπέζι, μία καρέκλα) 12. eggshell (κέλυφος αυγού) 13. imaginary building (φανταστικό κτήριο)
14. piano tower (πύργος του πιάνου)
15. phonometrician (ηχομετρητής) 16. modern romantic (μοντέρνο ρομαντικό) 17. maple in the evening (σφεντάμι το βράδυ) 18. tuesday suit (κοστούμι της Τρίτης) 19. wonder about yourself (αναρωτιέσαι για τον εαυτό σου) 20. patchouli (πατσουλί) 21. notebooks (τετράδια σημειώσεων) 22. postcard to a critic (κάρτα σε κριτικό) 23. dance in 7/4 (χορός σε 7/4)
24. biqui (μπικουί) 25. darkness (σκοτάδι) 26. for whom it tolls (για ποιόν χτυπά)
Elena Kats-Chermin (συνθέτρια) & Tamara-Anna Cislowska (πιανίστα)
Η Amy Beach (1867-1944) ήταν μια Αμερικανίδα συνθέτρια και πιανίστα. Ξεπερνώντας τους κοινωνικούς περιορισμούς της εποχής της έγινε η πρώτη πετυχημένη γυναίκα συνθέτρια στην Αμερική "η πλέον ερμηνευμένη συνθέτρια της γενιάς της". Τα αξιοθαύμαστα ταλέντα της αναγνωρίστηκαν σε νεαρή ηλικία τα οποία ανέπτυξε στο πιάνο καθοδηγούμενη απ' τους καλύτερους δασκάλους της Βοστώνης. Στα 16 της, έπαιξε δημόσια για πρώτη φορά με την έγκριση των γονιών της και στα 18 έπαιξε με την Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης. Οι γονείς της, όμως αντιδρούσαν σε οποιαδήποτε μουσική καριέρα καθώς και ο γιατρός και ερασιτέχνης μουσικός Χένρι Χάρις Ομπρεϊ Μπητς, μεγαλύτερός της σε ηλικία, που την παντρεύτηκε το 1885. Αναγκάστηκε να περιορίσει τις δημόσιες εμφανίσεις της κι άρχισε να συνθέτει. Ακόμη κι οι συνθέσεις της είχαν τα αρχικά του συζύγου της Kυρία H. H. A. Beach (Henry Harris Aubrey Beach). Μετά τον θάνατό του το 1910 υπέγραφε απλά ως Amy Beach και πήγε στην Ευρώπη να κάνει καριέρα πιανίστα προωθώντας τις δικές της συνθέσεις. Επέστρεψε στην Βοστώνη το 1914 και αφοσιώθηκε σε συναυλίες και συνθέσεις, ανταγωνιζόμενη τις γυναίκες συνθέτριες. Μέχρι τον θάνατό της το 1944 στη Ν. Υόρκη οι περισσότερες από 300 συνθέσεις της είχαν εκδοθεί κι ερμηνευθεί.
To κουιντέτο με πιάνο έργο 67 έχει ημερομηνία σύνθεσης 14 Δεκεμβρίου 1907 και πρωτοπαρουσιάστηκε με την ίδια την συνθέτρια στο πιάνο στις 27 Φεβρουαρίου 1908. Οι κριτικοί έγραψαν ότι ήταν "αρκετά σύγχρονο και ιδιαίτερα ραψωδιακό κατά την συνήθεια της εποχής". Ευγενικά υπαινίχθηκαν ότι κάποιες φορές το πιάνο "έπνιγε" τα έγχορδα, άλλωστε επεδείκνυε τον εαυτό της. Η κατανομή των μερών, πράγματι περιέχει ταυτοφωνίες των εγχόρδων με τα αλα Λιστ περάσματα του πιάνου. Παρ' όλα αυτά το θεματικό υλικό είναι μοιρασμένο ορθά με σολιστικό ύφος σε όλους τους μουσικούς.
Ι. Adagio-Allegro moderato
Στην πρώτη κίνηση μετά την αργή εισαγωγή το πρώτο βιολί παρουσιάζει το πρώτο θέμα και το πιάνο παρουσιάζει το δεύτερο μαζί με την ανάπτυξη και την ανακεφαλαίωση. Σ' αυτή την κίνηση υπάρχει ρητή αναφορά στο κουιντέτο με πιάνο του Μπραμς.
Amy Beach: Piano Quintet in F-Sharp Minor, Op. 67, I. Adagio-Allegro moderato
II. Adagio espressivo
Τα έγχορδα στην δεύτερη κίνηση, έχουν περισσότερη ανεξαρτησία στο μελωδικό υλικό. Το αργό αυτό μέρος, είναι σε Ρε ύφεση μείζονα με τα έγχορδα να παίζουν με σουρτνίνα παρουσιάζοντας μια ιδέα όπου στοιχεία του "Μπραμς" θέματος μετατρέπονται σε ονειρική παραίσθηση. Ένα πιο χρωματικό και ανήσυχο κεντρικό τμήμα ακολουθείται από την επιστροφή του αρχικού υλικού, φτάνοντας σε μια κορύφωση μεγάλης έντασης πριν επιστρέψει σε μια κατάσταση ήρεμης γαλήνης.
Amy Beach: Piano Quintet in F-Sharp Minor, Op. 67, II. Adagio espressivo
III. Allegro agitato-Adagio come prima-Presto
Μετά από μια μακρά και σε κατάσταση ανήσυχης ταραχής εισαγωγή, το θέμα της τελευταίας κίνησης παρουσιάζεται απ' το βιολί και το δεύτερο θέμα, πιο αργά, από την βιόλα με την συνοδεία συγχορδιών από το πιάνο. Με κοφτά τρέμολα η αρχική ιδέα ακούγεται υπαινικτικά πριν ένα πνευματώδες φουγκάτο, καταλήξει σε μια δραματική κορύφωση που οδηγεί στην επανάληψη του αντάτζιο της πρώτης κίνησης του κουιντέτου. Τέλος, μετά από ένα επεισόδιο ήρεμης λυρικής έντασης, η Μπητς συνεχίζει με μια κόντα, οπου το θέμα του "Μπραμς" εμφανίζεται και πάλι, αυτή την φορά σε οκτάβες στα έγχορδα (ακριβώς όπως και στην κόντα του κουιντέτου του Μπραμς) πριν οι δυο θριαμβευτικές συγχορδίες της τονικότητας οδηγήσουν στο πέρας του έργου.
Amy Beach: Piano Quintet in F-Sharp Minor, Op. 67, III. Allegro agitato-Adagio come prima-Presto
Τυπικές του ύφους της Μπητς, όλες οι κινήσεις έχουν ευδιάκριτα τμήματα και συχνές αλλαγές στο μέτρο, στον ρυθμό και στις τονικότητες. Οι εκπληκτικές χρωματικές αρμονίες υπονοούν άλλη μια επιρροή από τον Λιστ. Η βιογράφος της Μπητς Adrienne Fried Block σημείωσε ότι στην πρεμιέρα "το ακροατήριο ήταν ασυνήθιστα μεγάλο, παρακινούμενο απ' την τελευταία σύνθεση της Μπητς" και ότι οι κριτικοί της Βοστώνης "σε μια στιγμή ομοφωνίας, χαιρέτισαν το έργο σαν μια σημαντική συνεισφορά στην φιλολογία". Κατά την διάρκεια της ζωής της η Μπητς έπαιξε το έργο σε πολυάριθμες ευκαιρίες - μεταξύ αυτών και σε μια σειρά παραστάσεων σε τουρνέ με το Κουαρτέτο Kneisel τα έτη 1916/17. Έναν αιώνα αργότερα, θεωρείται σαν ένας εντυπωσιακός και ξεχωριστός διάδοχος των μεγάλων προτύπων του 19ου αιώνα, ιδιαίτερα βέβαια του κουιντέτου με πιάνο του Μπραμς, προς το οποίο θεωρείται ότι αποτίει ιδιαίτερο φόρο τιμής.
Ο Αλεξάντρ Σκριάμπιν (1872-1915) ήταν Ρώσος πιανίστας και συνθέτης. Τον Αύγουστο του 1897 παντρεύτηκε την Βέρα Ιβάνοβνα Ισσαακόβιτς. Αφού έγινε η πρεμιέρα του Κοντσέρτου του για πιάνο στην Οδησσό, ο Σκριάμπιν και η γυναίκα του πήγαν στο Παρίσι όπου ο συνθέτης άρχισε να συνθέτει μια καινούργια σονάτα. Λέγεται ότι όταν τελείωσε η σύνθεση της έδωσε το όνομα "Γοτθική", υπονοώντας την εντύπωση που προξενεί η εικόνα ενός ερειπωμένου κάστρου. Όμως, μερικά χρόνια αργότερα, επινόησε ένα διαφορετικό τίτλο για την σονάτα αυτή ως "Καταστάσεις της Ψυχής".
Ο Α. Σκριάμπιν απ' τον ζωγράφο Α. Πιρόγκοφ
Η σονάτα αυτή γράφηκε μεταξύ των ετών 1897 - 1898, έχει τέσσερις κινήσεις και διάρκεια περίπου δεκαοκτώ λεπτών. Πρώτη Κίνηση, Ντραμάτικο: Η ψυχή, ελεύθερη και άγρια, πέφτει σε μια δίνη πόνων και σπαραγμού. Δεύτερη Κίνηση, Αλεγγκρέτο: Στιγμιαία, άμεση και απατηλή ανάπαυλα. Κουρασμένη η ψυχή απ' τον πόνο θέλει να ξεχάσει, θέλει να τραγουδήσει και να ανθίσει, παρ' όλα ταύτα. Αλλά ο ελαφρύς ρυθμός και οι μυρωδάτες αρμονίες είναι μόνο ένα κάλυμμα μέσα απ' το οποίο λάμπει η ανήσυχη και και μαραζωμένη ψυχή. Τρίτη Κίνηση, Αντάντε: Μια θάλασσα αισθημάτων, τρυφερών και θλιμμένων: έρωτας, λύπη, αόριστες επιθυμίες, ανεξήγητες σκέψεις, ψευδαισθήσεις ενός εύθραυστου ονείρου. Φινάλε, Πρέστο κον φουόκο: Απ' τα βάθη της ύπαρξης αναδύεται η τρομακτική φωνή ενός δημιουργικού ανθρώπου, του οποίου το νικηφόρο τραγούδι αντηχεί θριαμβευτικά. Αλλά πολύ αδύναμη ωστόσο να φτάσει στο απώγειο, κατακρημνίζεται, προσωρινά νικημένη, στην άβυσσο της μη-ύπαρξης.
Μιγκέλ Βέστερμπεργκ, Συναισθήματα
Ευτυχώς, που οι προγραμματικές περιγραφές που υποδεικνύει ο Σκριάμπιν -- απ' τον πόνο της πρώτης κίνησης μέσα απ' το διάλειμμα της δεύτερης και των βαθέων αισθημάτων της τρίτης μέχρι την τελική πτώση στην ανυπαρξία του φινάλε -- είναι αρκετά ασαφείς ώστε να επιτρέψουν στην σύνθεση να ακουστεί σαν μια αποκλειστικά μουσική πρόταση. Υπάρχει μια μοναδική περιγραφή του Βρετανού δημοσιογράφου Στηβ Ρόζενμπεργκ για μια ιστορική εκτέλεση αυτής της Σονάτας: "Θα σας πάω πίσω στον Ρώσικο χειμώνα του 1941-42: ένας πικρός χειμώνας, ίσως ο πιο κρύος του 20ού αιώνα. Φανταστείτε πώς μπορεί να ήταν για τους κατοίκους του Λένινγκραντ - η πόλη τους περικυκλωμένη, πολιορκημένη και βομβαρδισμένη από τον Γερμανικό Στρατό. Δεν υπήρχε κεντρική θέρμανση - το πετρέλαιο και το κάρβουνο είχαν εξαντληθεί. Σ' αυτή την πολιορκία του Λένινγκραντ, το κρύο και η πείνα θα αφάνιζαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων. "Κι όμως, ακόμα και σ' αυτή την κόλαση, θα υπήρχε η μουσική. Και μέσα από την μουσική - το μήνυμα: Το Λένινγκραντ δεν θα παραδοθεί ποτέ. Στις 12 Δεκεμβρίου 1941, στο Θέατρο Πούσκιν στο Λένινγκραντ, ο Ρώσος πιανίστας Βλαδίμηρος Σοφρονίτσκι έδωσε ένα ρεσιτάλ. Η θερμοκρασία μέσα στην αίθουσα ήταν -3 βαθμοί Κελσίου. Ο πιανίστας προσπάθησε να ζεστάνει το κλαβιέ περνώντας με δύναμη την παλάμη του πάνω στα πλήκτρα. Ο Σοφρονίτσκι έπαιξε με γάντια που είχαν κομμένες τις άκρες. Οι οβίδες έσκαγαν έξω, αλλά μέσα, όπως αργότερα διηγιόταν ο πιανίστας: "Πόσο προσηλωμένο άκουγε το ακροατήριο την μουσική μου"! Ο Σοφρονίτσκι έπαιξε Μπετόβεν, Σοπέν, αλλά και τον αγαπημένο του συνθέτη Σκριάμπιν." Θα ακούσουμε την Σονάτα απ' τον Σοφρονίτσκι σε μια ηχογράφηση του 1958 που η ερμηνεία της θυμίζει την περιγραφή του δημοσιογράφου.
Scriabin Sonata No.3, Op.23 (1958)
Γενικά ο Σκριάμπιν στις σονάτες του ακολούθησε μια ολική όσο και ουτοπική ηχητική πραγματοποίηση της ονειροπόλας δημιουργικής του τάσης, ανατρέχοντας σε διάφορες επινοήσεις, όπως για παράδειγμα αυτή που ονόμασε μυστικιστική συγχορδία, αποτελούμενη από έξι ήχους ή χρησιμοποιώντας συχνά διαστήματα τρίτης ή τέταρτης ηυξημένης που αποσπούν την αρμονία από τα τονικά της χαρακτηριστικά. Πηγές που χρησιμοποίησα: Wikipedia Εγκυκλοπαίδεια Παγκόσμιας Μουσικής Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης BBC
Ο Βρετανός συνθέτης Sir Edward Elgar έγραψε έναν κύκλο 5 τραγουδιών με τον τίτλο "Θαλασσογραφίες" (Sea Pictures) έργο 37. Τα τραγούδια είναι γραμμένα για κοντράλτο και ορχήστρα αν και υπάρχει μεταγραφή για φωνή και πιάνο. Οι συνθέσεις αυτές είναι εμπνευσμένες από 5 αντίστοιχα ποιήματα διαφόρων ποιητών. Τα τραγούδια αυτά έχουν ποικίλο χαρακτήρα απ' το ήρεμο θαλασσινό "Νανούρισμα" του Ρόντεν Νόελ μέχρι το άγρια θριαμβευτικό "Ένα Σάββατο Πρωί στην Θάλασσα" του Μπράουνιγκ με το μεγαλόπρεπο διαμαντάκι "Όπου κείτονται τα Κοράλλια" του Ρίτσαρντ Γκάρνετ. Ακολουθούν τα ποιήματα σε ελεύθερη ελληνική μετάφραση δική μου με αντίστοιχους με το θέμα πίνακες ζωγραφικής και βίντεο με το τραγούδι. 1. Νανούρισμα της Θάλασσας, ποίηση Ρόντεν Νόελ
Τα θαλασσοπούλια κοιμούνται Ο κόσμος ξεχνάει να θρηνεί
Αϊβαζόφσκυ, Φεγγαρόφωτο
Η θάλασσα μουρμουρίζει το απαλό της νανούρισμα Στην σκιασμένη άμμο Αυτής της νεραϊδένιας γης: "Εγώ, η γλυκιά Μανούλα Σώπα συ, ω παιδάκι μου Ξέχνα τις άγριες φωνές. Νησιά με νεραϊδένιο φως. Ονειρέψου, τα βράχια και τις σπηλιές, Που τα γητεύουν οι ψίθυροι των κυμάτων, Πέπλο πέφτει στα λαμπερά μάρμαρα Αφρός αστράφτει στο απαλό λευκό Πάνω στην άμμο γεμάτη όστρακα Αυτής της νεραϊδένιας γης. Ο ήχος της θάλασσας, σαν βιολιά N' αποκοιμηθούν οι στόχοι και οι νίκες Μουρμουρίζω το απαλό μου νανούρισμα Αφήνω τα δεινά και τους θρήνους και τα λάθη Η σκιερή δύναμη του Ωκεανού Αναπνέει καληνύχτα,
Καληνύχτα"
Elgar: Sea Slumber
2. Στο Απάγκιο (Κάπρι), ποίηση Καρολίν Άλις Έλγκαρ (σύζυγος του συνθέτη)
Σφιχτά άσε με να κρατώ το χέρι σου
Οι θύελλες σαρώνουν στεριά και θάλασσα
Μόνη η αγάπη αντιστέκεται
Έλα σιμά μου, τα κύματα δέρνουν δυνατά
Βιαστικά, σαν τον αφρό σύννεφα μας ριπαίνουν
Μόνη η αγάπη θα κρατήσει
Φίλα τα χείλη μου και πες μου απαλά
Η χαρά μπορεί να σαρωθεί απ' την
θάλασσα, ίσως διαλυθεί σήμερα
Μόνη η αγάπη θα μείνει.
Βλαντιμίρ Κους, Απάγκιο
Elgar: In Haven (Capri)
3.Σάββατο Πρωί στην Θάλασσα, ποίηση Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ
Το πλοίο γλιστρούσε με σκυθρωπό πρόσωπο
Να συναντήσει τα σκοτάδια του βάθους
Το σκυθρωπό πλοίο προχωρούσε
Γονάτισα εξαντλημένη στον τόπο
Μια και δάκρυα του χωρισμού και της νύστας
Βάραιναν κάτω τα ματόκλαδά μου.
Η καινούργια θέα, η καινούργια θεσπέσια θέα!
Τα νερά γύρω μου, αγριεμένα,
Οι ουρανοί, απαθείς πάνω μου
ήρεμοι σ' ένα αφέγγαρο, ανήλιαγο φως,
Τόσο εγκωμιασμένοι ακόμη κι απ' την πρόθεση
Να συγκρατήσουν την δόξα της ημέρας!
Αγαπήστε με, αγαπημένοι φίλοι, αυτή την μέρα του Σαββάτου.
Η θάλασσα τραγουδάει γύρω μου καθώς εσείς κυλάτε
Αλάργα απ' τον ύμνο, αμετάβλητοι,
Και γονατίζετε, εκεί που κάποτε γονάτισα να προσευχηθώ,
Κι ευλογείστε με βαθιά μεσ' στην ψυχή σας
Επειδή η φωνή σας έχει χάσει την δύναμή της.
Αν και αυτό το Σάββατο με πλησιάζει
Χωρίς τον στολισμένο με τ' άμφια ιερέα,
Και τις ψαλμωδίες του εκκλησιάσματος,
Το Πνεύμα του Θεού θα παρηγορήσει. Αυτός,
Που προστατεύει απαλά τα ζοφερά νερά,
Δημιουργός στην δημιουργία.
Θα με βοηθήσει να κυττάξω ψηλότερα,
Θα με βοηθήσει να κυττάξω ψηλότερα,
Εκεί που είναι οι άγιοι, με την άρπα και το τραγούδι.
Ένα ατέλειωτο, ατέλειωτο πρωινό του Σαββάτου
Ένα ατέλειωτο, ατέλειωτο πρωινό του Σαββάτου,
Και σ' αυτή τη θάλασσα ανακατεμμένη με την φωτιά
Σ' αυτή τη θάλασσα ανακατεμμένη με την φωτιά
Συχνά χαμηλώνουν τα βλέφαρα που κύτταζαν για πολύ καιρό ψηλά,
Προς την λαμπρότητα του Θείου Προσώπου
Την λαμπρότητα του Θείου Προσώπου.
Γουίλιαμ Τέρνερ, Αγριεμένη Θάλασσα
Elgar: Sabbath morning at sea
4. Όπου πλαγιάζουν τα κοράλλια, ποίηση Ρίτσαρντ Γκάρνετ
Τα βάθη έχουν απαλή μουσική και σιγανή
Όταν οι άνεμοι ξυπνούν την αιθέρια διάθεση,
Παρασύρομαι, παρασύρομαι να πάω
Και να δω τον τόπο όπου πλαγιάζουν τα κοράλλια.
Πλάι στο βουνό και στο λιβάδι, στην χλόη και στο ρυάκι
Όταν η νύχτα είναι βαθιά και το φεγγάρι ψηλά,
Αυτή η μουσική και πάλι με βρίσκει
Και μου λέει πού πλαγιάζουν τα κοράλλια
Ναι, κλείνω σφιχτά τα βλέφαρά μου, είναι καλά,
Αλλά μακριά πετούν οι ξαφνικές φαντασιώσεις μου
Σε κινούμενους κόσμους κυμάτων και κοχυλιών
Και σ' όλον τον τόπο που πλαγιάζουν τα κοράλλια.
Τα χείλη σου είναι σαν τη λάμψη του δειλινού,
Το χαμόγελό σου σαν τον πρωινό ουρανό,
Κι όμως φύγε, φύγε, άσε με να φύγω
Και να δω τον τόπο που πλαγιάζουν τα κοράλλια
Πασκάλ Ετιέν Ρόυ, Το Κόκκινο Κοράλλι
Elgar: Where corals lie
5. Ο Κολυμβητής * ποίηση Άνταμ Λίντσεϊ Γκόρντον
Με κοντά, έντονα, βίαια και ζωηρά φώτα,
Προς τα νότια όσο μπορεί να περιπλανηθεί το βλέμμα
Μόνο ο στροβιλισμός των κυμάτων αγριεμένος
Οι θάλασσες που σκαρφαλώνουν και τα κύματα που χτενίζουν.
Μόνο τα βράχια κι ο γκρεμός προς τα βόρεια
Οι βράχοι υποχωρούν και οι ύφαλοι εκτοξεύονται μπροστά
Σκελετωμένα ναυάγια στην θάλασσα κι άλλα πεταμένα στην στεριά
Στα ρηχά απλωμένα με φλεγόμενο αφρό.
Μια ζοφερή, γκρίζα ακτή και μια φρικτή ακρογιαλιά,
Και παραλίες σπάνια να έχουν πατημασιές ανθρώπων-
Εκεί που κείτονται τα δαρμένα ύφαλα και τα σπασμένα κατάρτια,
Έχουν γίνει ένα σώμα εδώ και δεκαετίες.
Αγάπη! Αγάπη όταν περιπλανιόμαστε εδώ μαζί,
Χέρι - χέρι, χέρι - χέρι σε λαμπερό καιρό,
Απ' τα ύψη και τις κοιλότητες της φτέρης και του ρεικιού
Ο Θεός σίγουρα μας αγάπησε λιγάκι τότε.
Οι ουρανοί ήταν πιο ηλιόλουστοι κι οι ακτές πιο σίγουρες --
Η γαλάζια θάλασσα έσκαγε πάνω στην λαμπερή άμμο
Μουρμούρα και φλυαρία, και κυματισμός και ψίθυρος,
Λάμψη από ασήμι και γοητεία από χρυσό -
Λάμψη από ασήμι και γοητεία από χρυσό.
Κύττα! ζώνη με καταιγίδα και με κεραυνού φτερά,
Και ντυμένη μ' αστραπές και χτυπημένη με χιονόνερο
Οι δυνατοί άνεμοι αυλακώνοντας τα γρήγορα κύματα χωρίζουν
Τα κύματα που πηδάνε με αφρισμένα πόδια.
Μια λάμψη σαν ματωμένη λεπίδα σπαθιού κολυμπάει
Στον ορίζοντα, βάφοντας τον πράσινο κόλπο πορφυρό,
Ένα θανάσιμο χτύπημα που αντιμετωπίζει λυσσαλέα ένας αδύναμος ήλιος
Που δέρνει μέσα απ' την θυελλώδη αέρινη ορμή του.
Ω! γενναία λευκά άτια! μαζεύεστε και καλπάζετε,
Το ξωτικό της καταιγίδας χαλαρώνει τα ανεμοδαρμένα ηνία.
Ω! γενναία λευκά άτια! μαζεύεστε και καλπάζετε,
Το ξωτικό της καταιγίδας χαλαρώνει τα ανεμοδαρμένα ηνία.
Τώρα το πιο δυναμικό πλοίο ήταν το πιο εύθραυστο σκαρί
Στις κοίλες πλάτες σας, στις ψηλές τοξωτές χαίτες σας.
Θα ίππευα όπως ποτέ κανείς δεν έχει ιππεύσει
Κρυμμένος στα ήρεμα, στροβιλιζόμενα κύματά σας
Θα ίππευα όπως ποτέ κανείς δεν έχει ιππεύσει
Σε κόλπους που σκιαγραφούνται από απαγορευμένα στενά
Όπου δεν κουράζεται το φως και δεν μειώνεται η αγάπη
Η αγάπη, όπου η αγάπη, η αγάπη δεν κουράζεται.
* Η μετάφραση περιέχει μόνο τις στροφές του ποιήματος που χρησιμοποίησε ο Έλγκαρ.
Πάτρικ φον Καλκρόιθ, Ατμοσφαιρική θαλασσογραφία
Elgar: The Swimmer
Οι Θαλασσογραφίες όλες μαζί σ' ένα βίντεο για όποιον θέλει να ακούσει ολόκληρο τον κύκλο. Στα σχόλια του βίντεο υπάρχει ο χρόνος έναρξης του κάθε τραγουδιού.
