Για τα 250 χρόνια της γέννησης του μεγάλου Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν (17/12/1770 - 26/3/1827) αφιερώνω αυτό το άρθρο που αναφέρεται σ' ένα έργο του όπου σκιαγραφούνται τα ιδανικά της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας, που τόσο πολύ πίστευε ο μεγάλος Γερμανός Μουσουργός.
 |
| Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν |
 |
| Επιγραφή με την ημερομηνία γέννησης στο σπίτι που γεννήθηκε στην Βόννη |
O Έγκμοντ είναι μια σκηνική μουσική για το ομώνυμο θεατρικό έργο του Γκαίτε. Το 1809, το Burgtheater της Βιέννης ζήτησε από τον Μπετόβεν, που υπήρξε μεγάλος θαυμαστής του Γκαίτε, να συνθέσει σκηνική μουσική για μια αναβίωση του έργου δέχτηκε με ενθουσιασμό. Του θύμισε θέματα κοντινά στις δικές του πολιτικές ανησυχίες, που είχε ήδη εκφράσει στην όπερα του Leonore (μετονομάστηκε Fidelio, στην οριστική έκδοση 1814) και στην εισαγωγή του Coriolan (το 1807).
 |
| Λαμοράλ, Κόμης του Έγκμοντ |
Στο δράμα του Έγκμοντ, o Γκαίτε (1787) αναφέρει την μάχη του Κόμη Έγκμοντ (1522-1568) εναντίον του δεσποτικού Δούκα της Albe. Ο Έγκμοντ είναι ένας διάσημος Φλαμανδός πολεμιστής, και ο Δούκας της Albe αντιπροσωπεύει τον Ισπανό εισβολέα. Αν και υπό την απειλή της σύλληψης, ο Έγκμοντ αρνείται να φύγει μακριά και να εγκαταλείψει το ιδανικό του για την ελευθερία. Φυλακισμένος και εγκαταλελειμένος εξαιτίας της δειλίας των ανθρώπων του, και παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της αγαπημένης του Klärchen, καταδικάζεται σε θάνατο.
Έτσι, αντιμέτωπη με την αποτυχία και την απελπισία της, η Klärchen βάζει τέρμα στη ζωή της. Το έργο τελειώνει με την τελευταία έκκληση του ήρωα να πολεμούμε για την ανεξαρτησία. Ο θάνατός του ως μάρτυρα εμφανίζεται σαν μια νίκη ενάντια στην καταπίεση.Goethe
Ο Έγκμοντ είναι ένα πολιτικό μανιφέστο στο οποίο η λαχτάρα του Έγκμοντ για τη δικαιοσύνη και την εθνική ελευθερία είναι αντίθετη με την δεσποτική εξουσία του Δούκα της Albe. Είναι, επίσης, ένα δράμα του πεπρωμένου, στο οποίο η Φλαμανδική αριστοκρατία με τη μοιρολατρία, δέχεται τις ολέθριες συνέπειες της ευθύτητας και της ειλικρίνειας.
Συνήθως ακούγεται μόνο η δυναμική και εντυπωσιακή εισαγωγή του έργου που συνοψίζει όλη την δραματικότητα του έργου, απ' την ζοφερή αργή αρχή της, που υπονοεί την αποπνικτική πίεση της Ισπανίας, μέχρι την μανιασμένη μεταμόρφωση της τραγωδίας σε δόξα!
Εκτός από την εισαγωγή Έγκμοντ, ο Μπετόβεν έγραψε εννέα κομμάτια της σκηνικής μουσικής, υψηλής ποιότητας, αλλά λίγο ασύνδετα, δίνοντας κορυφαία έμφαση στον θάνατο της όμορφης Klärchen. Εδώ ολόκληρη η σκηνική μουσική.
Τα μέρη:
1.Ouverture: Sostenuto, ma non troppo - Allegro
2.Lied: "Die Trommel gerühret"
3.Entracte: Andante
4.Entracte: Larghetto
5.Lied: "Freudvoll und Leidvoll"
6.Entracte: Allegro - Marcia
7.Entracte: Poco sostenuto e risoluto
8.Mort de Klärchen
9.Melodram: "Süßer Schlaf"
10.Siegessymphonie (sinfonia della vittoria): Allegro con brio
Εξαιρετικα τιμας τη 250η επέτειο γενεθλίων του κορυφαου Μπετοβεν, Αζη μου με ενα εργο-εμπνευση από τον αγωνιστή και ανιδιοτελή κομη Εγκμοντ, που φυσικό ηταν να συγκινησει τον ιδίας ιδεολογίας μαχητή Μπετόβεν.Πολλοί λενε πως συμπαθουσε τον ηρωα λογω της κοινης φλαμανδικής καταγωγης τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για τη σχεση Μπετόβεν- Γκαιτε, ειναι γνωστη η αλληλοεκτίμησή τους, που ομως περιοριζόταν μονο στα καλλιτεχνικά τους επιτευγματα γιατι πολιτικά ακολουθούσαν παντελώς αντιθετες κατευθυνσεις...
Ειναι έργο που αγαπω πολύ, και γιάυτο εχω μελετησει και τη μουσική εκδοχη του Μπετοβεν!
Σωστα υπογραμμιζεις πως δεν πρεπει κανεις να στεκεται μονο στην εισαγωγη που συνηθως ακούγεται, αλλά και στα υπόλοιπα μερη του εργου, ομως -κακα τα ψεμματα- η Μπετοβενκη "Εισαγωγη" διακρινεται για τα μεγαλειωδη, ορμητικά μερη της και το πραγματικά συγκλονστικό φινάλε της, που συμβολιζει την αποθεωση του ηρωα,(και προσωπικά θα συνέκρινα με το ηρωικό τόνο του φινάλε της Πέμπτης) ο Εγκμοντ στεφανωνεται ως μάρτυρας στη νίκη ενάντια στην καταπίεση , με τον συνθετη να περιγραφει στην μνημειωδη παρτιτουρα του ακριβως τα λογια του ηρωα,οπως τα αποτυπωσε ο Γκαιτε...
Πολύ χαρα μου εδωσες σημερα με την επιλογη σου, αγαπημενη μου φιλη!
Θερμες ευχαριστες για το θαυμασιο αφιέρωμα!
Καλη σου μερα με φως και ελπίδα!
Στην δημοσίευση του άρθρου στο facebook παρέθεσες μια φωτογραφία από τις τελευταίες σελίδες του έργου Έγκμοντ του Γκαίτε, που αγαπάς κι έχεις μελετήσει. Δεν μπορώ να μην το αντιγράψω κι εδώ, διότι είναι συγκλονιστικά τα λόγια:
ΑπάντησηΔιαγραφή..Ήτανε το αίμα το δικό του, το αίμα άλλων πολλών αρχόντων. Όχι δε χύθηκε άδικα. Όρμα, γενναίε λαέ! Η θεά της Νίκης σ'οδηγεί! Κι όπως η θάλασσα σπάει τους φραγμούς της, έτσι σπάστε, γκρεμίστε της τυραννίας το κάστρο και πνίξτε τη και βγάλτε την από τη γη που σφετερίζεται! ...
Χίλια ευχαριστώ, Ελπίδα μου αγαπημένη που παρέθεσες αυτήν την σπουδαία σελίδα απ' το βιβλίο που αγαπάς! Γι' αυτήν την τυραννία μοχθούσε κι ο Μπετόβεν μέσα απ' την μουσική του, αλλά και τις πράξεις του. Αγαπώ πολύ την Εισαγωγή αυτή, έχω έναν δίσκο βινυλίου από τότε που ήμουν μαθήτρια στο Ωδείο, χιλιοπαιγμένος δίσκος...
Ας είναι αναπαυμένος σε ειρήνη ο Μπετόβεν και ας εμπνεόμαστε απ' το έργο του, αλλά και του Γκαίτε.
Σ' ευχαριστώ και για τα επαινετικά σου λόγια στο πολύ μικρό μου αφιέρωμα, αγαπημένη μου. Εύχομαι μια όμορφη, ασφαλή και δημιουργική μέρα! ❤