Την ιστορία που θα σας πω μου την διηγήθηκε η γιαγιά μου όταν ήμουν παιδάκι και που την είχε ακούσει κι αυτή από την γιαγιά της. Ίσως στο πέρασμα των χρόνων κάποια πρόσωπα ή τοποθεσίες να μην υπήρξαν ποτέ ή να αλλοιώθηκαν από στόμα σε στόμα.
Ήταν κάποτε ένας καβαλάρης όμορφος, ψηλός, γεροδεμένος με μακριά μαύρα μαλλιά και μάτια έξυπνα και φλογερά. Το όνομά του ήταν Πεζάριο. Ο πατέρας του ήταν από την Γένοβα κι η μάνα του Ελληνίδα, από την Κάρυστο. Ήταν ένας φτωχός μα γενναίος καβαλάρης που η ζωή του ήταν μέσα στις μάχες και στον πόλεμο. Από την παιδική του ηλικία είχε εκπαιδευτεί στα όπλα και ζούσε στο Κοκκινόκαστρο μαζί με άλλους εκπαιδευόμενους. Η μόνη του περιουσία ήταν το περήφανο και πανέμορφο άλογό του που δεν αποχωριζόταν ποτέ. Κρατούσε έφιππος το ακόντιο και ήταν άριστος χειριστής. Αλλά και η τέχνη του στο σπαθί ήταν απαράμιλλη. Η φήμη του για την ανδρεία και τα κατορθώματά του ήταν μεγάλη και σύντομα του ζήτησαν να υπηρετήσει τον Γιβέρτο στο κάστρο της Χαλκίδας. Έτσι ο Πεζάριο έφυγε απ’ το Κοκκινόκαστρο με το άλογό του για να πάει στον νέο του αφέντη.
Στην διαδρομή πέρασε από δάση και βουνά και σε κάποιο μεγάλο άνοιγμα του δάσους είδε ένα χαμόσπιτο και μια γριά ν’ ανακατεύει κάτι σ’ ένα μεγάλο καζάνι πάνω σε φωτιά.
Σταμάτησε και την ρώτησε μήπως μαγείρευε φαγητό για να του δώσει να φάει. Αυτή, γύρισε και τον κοίταξε με πύρινα μάτια κι αφήνοντας την κουτάλα του είπε:
-Δεν μαγειρεύω φαγητό αλλά ανακατεύω βότανα που με βοηθάνε να μαντεύω την μοίρα των ανθρώπων. Θέλεις να σου πω το ριζικό σου;
Ο Πεζάριο θαρρετά την πλησίασε και δέχτηκε να του πει την μοίρα του.
Εκείνη πήρε μερικές εισπνοές πάνω απ’ τους ατμούς του καζανιού και του είπε να πλησιάσει.
-Δώσε μου το χέρι σου και θα σου πω.
Άπλωσε το χέρι του ο Πεζάριο κι αφού αυτή μουρμούρισε λόγια ακαταλαβίστικα του είπε:
-Θα γνωρίσεις μια όμορφη κοπέλα κι η ζωή σου θα τελειώσει μέσα στο μέλι.
Έφυγε ο Πεζάριο για να συνεχίσει το ταξίδι του μέχρι που έφτασε στην Χαλκίδα χωρίς κάποιο άλλο απρόοπτο στον δρόμο του.
Το κάστρο της Χαλκίδας είχε στρατηγική θέση και έλεγχε τα στενά του Ευρίπου και την πόλη της Χαλκίδας. Στάθηκε το κέντρο πολλών συγκρούσεων ανάμεσα σε Φράγκους, Βενετούς και Γενοβέζους. Ο Πεζάριο ήταν στις επάλξεις και πολεμούσε γενναία να διαφυλάξει την κυριαρχία του Γιβέρτου. Στο κάστρο αυτό ο Πεζάριο γνώρισε την Φελίτσια, την αδελφή του Γιβέρτου που μόλις τον αντίκρυσε τον ερωτεύτηκε. Όμως κι αυτός ξελογιάστηκε απ’ την ομορφιά της. Οι δύο νέοι αγαπήθηκαν πολύ και παντρεύτηκαν κρυφά γιατί η οικογένεια της Φελίτσιας διαφωνούσε. Ο Πεζάριο ήταν φτωχός και ταπεινής καταγωγής. Η ανδρεία του και η αξιοσύνη του δεν ισοφάριζαν την ταπεινή καταγωγή του. ‘Ετσι οι δύο νέοι αποφάσισαν να φύγουν μαζί μια νύχτα πάνω στο άλογο του Πεζάριο.
Το επόμενο πρωί ο Γιβέρτος έμαθε αυτή την εξέλιξη και έστειλε τους στρατιώτες του να ψάξουν να βρουν το ζευγάρι. Τους βρήκαν να κρύβονται μέσα στο δάσος και τους έφεραν πίσω. Την Φελίτσια πάνω στο άλογο του Πεζάριο δεμένη κι αυτόν με δεμένα χέρια να περπατάει πεζός. Φτάνοντας στο Κάστρο, ο Γιβέρτος διέταξε τον θάνατο του Πεζάριο. Η Φελίτσια έπεσε στα πόδια του αδελφού της κλαίγοντας να μην τον σκοτώσουν, όμως αυτός είχε πάρει την απόφασή του. Το ίδιο κιόλας βράδυ τον κρέμασαν στο κέντρο του κάστρου και υποχρέωσαν την Φελίτσια να παρακολουθεί την εκτέλεσή του από το υψηλότερο δώμα του κάστρου.
Όταν όλα τέλειωσαν η Φελίτσια κατέβηκε, πήρε το σώμα του Πεζάριο και το έβαλε μέσα σε λευκό μέλι από τον Ελικώνα. Είχε ακούσει ότι το λευκό μέλι του Ελικώνα είχε ταριχευτικές ιδιότητες και ο θρύλος έλεγε ότι σ’ αυτό είχαν ταριχεύσει τον Μ. Αλέξανδρο όταν πέθανε για να τον μεταφέρουν πίσω στην Μακεδονία. Πίστευε ότι θα συντηρούσε μ’ αυτόν τον τρόπο τον αγαπημένο της αιώνια. Έτσι ο Πεζάριο τέλειωσε την ζωή του μέσα στο μέλι.
Α.Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου