Τι είναι ένα χέρι; Δάχτυλα, παλάμη, τένοντες κι αρθρώσεις; Χέρι μικρό, μεγάλο, ανδρικό, γυναικείο, παιδικό. Χέρι απ’ όλες τις Ηπείρους και τις φυλές. Γέρικο σαν του παππού μου, που το θυμάμαι γεμάτο ρυτίδες και καφέ σημάδια και παιδικό, μικρό και άγουρο σαν το δικό μου που το έπιανε και το γέμιζε φιλιά. Χέρι σιωπηλό αλλά με τόσες ιστορίες πάνω του. Το χέρι της Εύας που το άπλωσε πάνω στο δέντρο, πήρε το μήλο, έφαγε και κόστισε στον άνθρωπο την φυγή απ’ την ευδαιμονία και το πέρασμα στις ωδίνες της βιοτής, της καθημερινότητας.
Σαν εκείνη τη φορά, στο σχολείο που μας σήκωσε στον πίνακα ο δάσκαλος για να ελέγξει πόσο καλά μάθαμε την προπαίδεια και μού λαχε το επτά επί επτά. Κόμπιασα. Έπρεπε να απαντήσω σαν ρομπότ αυτόν τον τρομακτικό αριθμό “σαράντα εννιά” κι εγώ κοίταζα σαν χαμένη. Μου είπε να ανοίξω την παλάμη μου και μού ριξε μια βιτσιά που ακόμη θυμάμαι το τσούξιμο. Με στοίχειωσε αυτό το “σαράντα εννιά.” Δεν το έχω ξεπεράσει κι ας μένω στην οδό Πλουτάρχου 49. Όταν μετακόμισα σ’ αυτό το σπίτι είπα μέσα μου ότι θα ήταν η καλύτερη ευκαιρία να αντιμετωπίσω τον δράκο 49. Ακόμη υπάρχει μέσα μου.
Σ’ αυτό το σπίτι όταν πήγα ο προηγούμενος ένοικος είχε αφήσει σ’ ένα ντουλάπι λίγα βιβλία. Τα ξέχασε ή τα παράτησε δεν ξέρω. Τα κοίταξα και ένα από αυτά με τίτλο “Παλατινή Ανθολογία” είχε ποιήματα από αρχαίους Έλληνες. Το έπιασα με το χέρι μου και το άνοιξα. Εντυπωσιάστηκα γιατί βρήκα ένα ποίημα του Πλάτωνα ανάμεσα σε Σαπφώ, Μίμνερμο, Αρχίλοχο και άλλους. Έκπληξη για μένα, γιατί δεν γνώριζα τον Πλάτωνα ως ποιητή. Κι είχε ένα ποίημα “Το Μήλο”, που μιλάει για την αγάπη.
Αυτό το μήλο της αγάπης αλλά και της έριδας έφερε τον Πάρη στο δίλημμα πού να το δώσει, σε ποιά ομορφότερη, ποιά να προτιμήσει και ποιές να κακοκαρδίσει. Σήκωσε το χέρι του και το έδωσε στην Αφροδίτη,"τη καλλίστη." Ήλθε ο πόλεμος και το χέρι κρατούσε όπλο και σκότωνε, βίαζε, έκαιγε κι έκλεβε. Άφησε πίσω του στάχτη και όλεθρο αντί για την αγάπη που ζήταγε ο Πλάτων.
Το χέρι της μάνας μου κράταγα στο νοσοκομείο όταν ήταν στα τελευταία της σάμπως να προσπαθούσα να της δώσω λίγη ζωή με το άγγιγμά μου και τόνιωθα αδύναμο με όλα τα σημάδια της παραίτησης γιατί εκείνη το έδινε σ’ ένα άλλο χέρι που δεν έβλεπα αλλά ένιωθα τον θάνατο να το αρπάζει.
Τι είναι ένα χέρι; Πόσο πιο ωραία είναι δύο χέρια. Δύο χέρια υψωμένα, της ικεσίας. Η θεία Ρόζα τραγουδούσε τις “Νύχτες Καλοκαιριού” του Μπερλιόζ κι όταν έφτανε στο τέταρτο, “Απουσία”, σήκωνε τα δυό της χέρια ψηλά σαν να ζητούσε απ’ το υπερπέραν να φέρει πίσω την αγάπη της. Φορούσε ένα φόρεμα με φαρδιά μανίκια κι όπως την κοίταζα αποσβολωμένη νόμιζα ότι έβλεπα πότε μια νυχτερίδα και πότε έναν άγγελο. Τελικά η θεία Ρόζα εξελίχθηκε σε νυχτερίδα, ο Θεός να την αναπαύσει.
Δύο χέρια το ένα αντίκρυ από τ’ άλλο που σφίγγονται και με το άγγιγμά τους λένε λόγια. Σας έχει τύχει να κάνετε χειραψία με κάποιο χέρι άτονο; Νομίζεις ότι πιάνεις άχυρο ή κάτι τέτοιο. Τι να σου πει ένα τέτοιο χέρι. Σε διώχνει, σου προκαλεί αρνητικό συναίσθημα. Είναι όμως και κάποια άλλα χέρια που νιώθεις το αίμα να κυλάει στις φλέβες τους ζεστό και φιλικό και θέλεις πάλι να τα αγγίξεις γιατί σου μεταφέρουν μηνύματα ζωντάνιας και δύναμης. Με την αφή τους νομίζεις ότι έχεις και την γεύση και την μυρωδιά τους.
Χέρι δύναμης, χέρι παρηγοριάς, χέρι πονεμένο, πεινασμένο, ελεήμον, της αλληλεγγύης. Χέρι κι όχι χωρίς χέρια, γιατί τα χέρια είναι οι ασπίδες μας. Χέρι του πρωτόγονου αλλά και του αστροναύτη, χέρι μεγαλειώδες και ποτέ νικημένο όσο υπάρχει ο άνθρωπος.
Α.Γ.
Μεγάλης έντασης το κειμενο, Αζη μου!Δεθηκε το στομαχι μου ιδιαιτερα σε κεινη την περιγραφη με το μαθητη να σηκωνεται στον πινακα και να κομπιαζει στην προπαιδεια....Κι επειτα εκεινη η μακρια βεργα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρεσει πολύ ο τρόπος που συδεεις τις ιστοριες, η μεταβαση από τη μια στην άλλη, με το χερι το κοινο τους στοιχειο...Και τη μουσικη, παρουσα να ενισχυει τοσυναισθηα που γεννα ο ευφανταστος λογος και η πλοκη του αφηγηματος...Χερια σε όποια μορφή, σε όποια κατασταση...Τα χέρια, θεωρώ πως είναι τα πιο θαυμαστά εργαλεία του ανθρωπίνου σώματος. Είναι εκείνα που με τις κινήσεις τους εκφράζουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας..Πάντα σε πίνακες ή ακόμα και στην καθημερινότητά μου με συνανθρώπους μου παρατηρώ τις κινήσεις των χεριών κι αβίαστα η φαντασία μου τοποθετεί μια λεζάντα για κάθε μια τους...Πραγματικά, δεν το λέω για φιλοφρονηση!Μου αρεσε πολύ το αφηγημά σου και προκάλεσε πληθωρα αναμικτων συναισθηματων αναλογα την εικονα και την αισθηση που μετεφερες..ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ πολλά, αγαπημενη μου φιλη για τη σπουδαια, πνευματικη εργασία σου! Ευχομαι παντα νικες στην πάλη με τη φαντασια! ❤
Ευχαριστώ πολύ, Ελπίδα μου για το επαινετικό σου σχόλιο στην λογοτεχνική μου προσπάθεια. Υπάρχουν αρκετά βιογραφικά στοιχεία (εγώ έφαγα την βιτσιά επειδή δεν θυμόμουν το καταραμένο 49 χαχαχα). Φαίνεται ότι κατάφερα να πάω από το ένα θέμα στο άλλο ήπια και απαλά που ήταν και το προσδοκώμενο. Συμφωνώ ότι η δεξιότητα των χεριών του ανθρώπου σε συνδυασμό με το πνεύμα του κατάφεραν να φτιάξουν τον πολιτισμό μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧιλια ευχαριστώ για την προσοχή σου, αγαπημένη μου φίλη και χαίρομαι που σου έφερα στην μνήμη σου και δικές σου παρατηρήσεις για τα χέρια.
Σε φιλώ, καλή μου Ελπίδα! ❤