Παραμονή Πρωτοχρονιάς

 Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς. Η μέρα είναι βροχερή μ’ έναν ουρανό μελανό από πυκνά και βαριά σύννεφα. Φαίνεται πως η γκρίζα αυτή ατμόσφαιρα θα κρατήσει για πολλές ώρες ίσως και μέρες. Πουθενά στον ορίζοντα δεν υπάρχει χαραμάδα φωτός και τα λιγοστά σπουργίτια κάθονται στα βρεγμένα κλαδιά του πεύκου απέναντι απ’ το παράθυρο του σαλονιού όπου στέκεται ο Μιχάλης. Κοιτάζει έξω τον δρόμο που στραφταλίζει απ’ τις ψιχάλες που εφορμούν πάνω του και σε κάποια σημεία έχουν γεμίσει τις λακκούβες του δρόμου με νερό. Κοιτάζει αδιάφορα, βαρετά τους ελάχιστους ανθρώπους που περπατούν με τις ομπρέλες τους και βιαστικοί να επιστρέφουν στα γειτονικά σπίτια  κρατώντας τσάντες με ψώνια.

   Το σπίτι του Μιχάλη είναι το πατρικό του σπίτι σε μια ήσυχη γειτονιά, λίγο πιο έξω απ’ το κέντρο της πόλης.  Εκεί μεγάλωσε με τους γονείς του και την αδελφή του Μαρία κι οι κάτοικοι, ειδικά οι πιο παλιοί λένε  ακόμη “καλημέρα” στον δρόμο. Η Μαρία, όταν παντρεύτηκε  έφυγε με τον άντρα της τον Αντρέα  για την Κρήτη όπου ζουν ευτυχισμένοι. 

   Ο Μιχάλης είναι πενηντάρης πια, παντρεμένος με την Ελένη που τώρα συγυρίζει μέσα στο σπίτι και μαγειρεύει. Περιμένουν απόψε τις κόρες τους και τους γαμπρούς τους μαζί με τους συμπεθέρους για να υποδεχτούν τον καινούργιο χρόνο.

   Κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο ο Μιχάλης κι ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλό του. Γύρισε τον χρόνο πίσω, πολύ πίσω τότε που ήταν μόλις έξι ετών και θυμήθηκε τον πατέρα του τον Κώστα που τον ανέβασε σε μια καρέκλα, σ’ αυτό ακριβώς το παράθυρο και μαζί  κοίταζαν αυτόν τον ίδιο δρόμο που ήταν ακόμη χωματόδρομος. Ήταν και τότε παραμονή Πρωτοχρονιάς, πάλι μια βροχερή και μουντή μέρα σαν την σημερινή. Περίμενε ο Μιχάλης τον Αη-Βασίλη! Είχε ονειρευτεί μια κούρσα-παιχνίδι για δώρο. Πόσα όνειρα είχε κάνει γι’ αυτό το παιχνίδι. Το είχε δει στο σπίτι του φίλου του, του Τάκη, κάποια μέρα που είχε πάει να παίξουν. Κοίταζαν με τον πατέρα του τον λασπωμένο δρόμο, με τους διαβάτες και τότε να περπατούν βιαστικοί. Η βροχή δεν έλεγε να κοπάσει και ο ουρανός ήταν μαβής και αποκαρδιωτικός ακριβώς όπως και σήμερα.

-Μπαμπά, πώς θα έλθει ο Αη-Βασίλης με τέτοια βροχή; Εγώ ξέρω ότι έχει έλκηθρο. Θέλω να χιονίσει για να μου φέρει το δώρο μου.
-Μιχαλάκη μου, ο Αη-Βασίλης όλα τα μπορεί. Και με βροχή και με χιόνι και με ήλιο έρχεται. Θα έλθει και θα σου φέρει το δώρο σου. Μην ανησυχείς. Περίμενε.

   Περίμενε κι ο Μιχάλης, όπως περιμένουν όλα τα παιδιά με ανυπομονησία τον ερχομό του Αη-Βασίλη,  κοιτώντας έξω τον δρόμο με τον πατέρα του να του χαϊδεύει απαλά την πλάτη.

   Τι γλυκές θύμησες! Νοσταλγία για τότε που η χαρά κρυβόταν σ’ ελάχιστα πράγματα. Θυμήθηκε το τσιτσίρισμα των κάστανων που τα έψηνε ο πατέρας πάνω στην ξυλόσομπα και περίμενε ο Μιχάλης να έλθει η σειρά του να γευτεί τη ζεστή και γλυκιά λιχουδιά. Ή το τετράγωνο τραπέζι με το χειροποίητο δαντελωτό τραπεζομάντηλο που η μάνα του είχε ακουμπήσει τις πιατέλες με τα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες και τις δίπλες. Όμορφες γιορτινές μέρες, αξέχαστες με μυρωδιά ανθόνερου και κανέλας. Ένα κλαδί, κομμένο απ’ το απέναντι πεύκο, χωμένο σε μια γλάστρα και στολισμένο με λίγες μπάλες έδινε τον Χριστουγεννιάτικο τόνο στο χώρο. 

***

-Μιχάλη, μπορείς να έλθεις να με βοηθήσεις λίγο, σε παρακαλώ; ακούστηκε από μέσα η φωνή της Ελένης που τον ξύπνησε απ’ την ρέμβη.

Έφυγε ο Μιχάλης απ’ το παράθυρο και πήγε στην κουζίνα. Το μυαλό του, όμως, ήταν ακόμη πίσω κι ήθελε να πάει πάλι στο παράθυρο να κάνει την ανάστροφη διαδρομή του χρόνου που μόλις πριν λίγο είχε αρχίσει. Είχε πολλά χρόνια να κάνει ένα τέτοιο πισωγύρισμα κι αυτό που συνέβη σήμερα του έφερνε μια γλυκύτητα και ηρεμία στην ψυχή. Τελείωσε αυτό που του ζήτησε η γυναίκα του κι επέστρεψε στο παράθυρο του σαλονιού. Κοίταζε βουβός τη βροχή που δεν έλεγε να σταματήσει και ξάφνου μέσα στα λασπόνερα, καθώς ένας διαβάτης πέρασε φάνηκε ένα τυλιγμένο πακετάκι.

-Μπαμπά! κοίτα τι είναι αυτό;
-Ποιο Μιχαλάκη μου;
-Να, αυτό το πακετάκι εκεί δεξιά!
-Πάμε να δούμε

Βγήκαν κι οι δυο τρέχοντας και προχώρησαν στον λασπωμένο χωματόδρομο, στο σημείο που φαινόταν το πακετάκι. Με λαχτάρα ο Μιχάλης τόπιασε στα χέρια του. Ήταν ένα κουτάκι τυλιγμένο με γιορταστικό χαρτί. Βιαστικά έσκισε το χαρτί, λέρωσε τα χέρια του και φάνηκε το κουτάκι με την κούρσα-παιχνίδι!

-Ο Αη-Βασίλης τόφερε! Μα γιατί δεν τον είδα; Όλη την ώρα ήμουν εδώ!

Το παιδικό του μυαλό δεν μπόρεσε να θυμηθεί μέσα στην μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση της στιγμής ότι κάποια συμφωνημένη στιγμή τον είχε φωνάξει η μάνα του στην κουζίνα και στο διάστημα αυτό βγήκε ο πατέρας του κι άφησε μέσα στη λάσπη το δωράκι.

***

Ακριβώς το ίδιο σκηνικό μετά από πολλά χρόνια, όμως δεν υπάρχει κάποια κούρσα-παιχνίδι στον βρεγμένο δρόμο να τον περιμένει. Μόνο η θύμηση υπάρχει, να παίζει το παιχνίδι της και να γεμίζει νοσταλγία την ψυχή του. Είναι ευτυχισμένος ο Μιχάλης!

A.Γ.