Χαμαιλέων

 

φωτογραφία: Δ. Ζαραφωνίτης

Με φώναξε Χαμαιλέων. Ταράχτηκα γιατί δεν ήμουν εγώ αλλά εκείνος. Περπατούσαμε μαζί στους καλαμιώνες κι είχε γίνει κίτρινος. Είμαστε πολλά χρόνια μαζί, αλλά ποτέ δεν με είχε φωνάξει με το όνομά του. Συνήθως δεν με αποκαλούσε τίποτε.

Στον αέρα τα φυλλώματα
θρόιζαν απαλά
ο ήλιος του καλοκαιριού έκαιγε το χώμα
τα μάτια του είχαν γουρλώσει
δεν ξέρω γιατί
συνήθως του αρέσει η ζέστη
κάτι τον ενόχλησε
Δεν ρώτησα
Περίμενα να μου πει

Με ξαναφώναξε Χαμαιλέων και τότε έσκυψα και τον σήκωσα μέσα στις παλάμες μου. Ήταν ακόμη κίτρινος, φοβισμένος και δειλός όπως τις περισσότερες φορές που βγαίναμε βόλτα μαζί.  Έτρεμαν τα πόδια του 

Μα είσαι λιοντάρι, του είπα
Δεν φοβούνται τα λιοντάρια
Τα λιοντάρια κυβερνούν
Λιοντάρι που σέρνεται, είπε αυτός
Και ποιον να κυβερνήσω στο χώμα
μυρμήγκια, σαύρες, κατσαρίδες ο λαός μου
τον φοβάμαι κι ας τρέφομαι από αυτόν
πάρε με από δω.

Ακούστηκε νερό που κύλαγε, ρυάκι ή ποταμάκι. Πήγα προς τα κει κι αυτός μέσα στις παλάμες μου ηρέμησε. Ξέρω ότι αγαπά και το νερό. Φτάσαμε. Ήταν όμορφα εκεί με δέντρα σκιερά και νοτισμένο χώμα. 

Σ’ αρέσει εδώ; τον ρώτησα
Τον άφησα κάτω, σε χλόη δροσερή
με κοίταξε με απορία και πρασίνισε

Ήξερα ότι δεν μπορούσε να δει το χρώμα του
Έβλεπε μόνο των άλλων το χρώμα

Βρήκες την ισορροπία σου, του είπα
Δεν βαριέσαι, μουρμούρισε
Πάνω και κάτω είναι όλα
κουράστηκα να είμαι μαζί σου
άσε με μόνο, γέρασα
δεν έχω άλλα περιθώρια
θέλω να μείνω μόνος
κατάλαβέ με

Δεν μπορώ, είσαι εγώ, είμαι εσύ
μαζί σου γνώρισα τον κόσμο
μ’ έμαθες να κρύβομαι 
και δεν μπορώ χωρίς εσένα
μην μου ζητάς αντίο

Αυτά τα χρώματα στα φύλλα των δέντρων το καλοκαίρι, τα ανοιχτά και σκούρα πράσινα, αυτά τα σχήματα κι οι σπίθες του ήλιου να χορεύουν ανάμεσά τους ήταν το καλύτερο καμουφλάζ για μένα. Σταθήκαμε μαζί για λίγο αμίλητοι ενώ πετούσαν πουλιά τριγύρω κάνοντας τρίλλιες και μελίσματα. 

Δεν κουνήθηκε
κόντεψα να τον  χάσω έτσι πράσινος που ήταν
Μίλησέ μου, του είπα
Δεν μπορώ χωρίς την φωνή σου
με ηρεμεί κι ας είναι κι αυτή πράσινη
Είπε με φωνή πράσινη ότι θέλει να κοιμηθεί εκεί δα
κοιμήσου κι εσύ δίπλα μου
στο υπόσχομαι δεν θα φύγω

Ξαπλώσαμε κι οι δύο δίπλα στο ρυάκι και ο ήχος του μας κοίμισε
φοβόμουν μην τον λιώσω σε κάποιο γύρισμα του κορμιού μου
Είδα όνειρο, ότι έφυγε
ότι έμεινα μόνη μου
ξύπνησα με κραυγή.
Ήταν ακόμη δίπλα μου
Ήρεμος, πράσινος, κοιμισμένος

Γιατί, αναρωτήθηκα, να είμαι εγώ εξαρτημένη απ’ αυτόν κι όχι το αντίθετο; Σηκώθηκα κι ήθελα να του κάνω το χατήρι, να τον αφήσω μόνο του και να τον απαλλάξω από μένα. Πήγα στο ρυάκι και μάζεψα πλακουδερές πέτρες, καμιά δεκαριά, μεγάλες και μικρές. Τις πήγα δίπλα του. Είχε ξυπνήσει.

Γκρίζες πέτρες, είπε
αποφάσισες κάτι;
βρήκες λύση; 

Έγινε κι εκείνος γκρι

Τυχαία τις μάζεψα
δεν ξέρω τι λες

Μέσα σου ξέρεις ότι δεν με χρειάζεσαι
Άσε με 
Γίνε εσύ λιοντάρι
και θα σου χαρίσω το ουράνιο τόξο.

Α.Γ.

ΥΓ. Είχα την τιμή και την χαρά να διαβαστεί το αφήγημά μου απ' την ηθοποιό, ποιήτρια, τραγουδοποιό και μουσική παραγωγό Φάνυ Πολέμη στην εκπομπή της την Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2021 στο Sin Radio. Η απόδοσή της είναι εξαιρετική και "Ο Χαμαιλέων" ακούγεται περίπου στην 1 ώρα και 18.30 λεπτά.

https://www.mixcloud.com/fanypolemi/fanorama-sin-2s-5-131221/?fbclid=IwAR1KdjCaegXG6y9UYzKs8tfVNf2lZ2A-Ze0gOoGpiew10tkPUzBobHt2aNQ