Τα Πολύτιμα

 

Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε … είκοσι… τριάντα…πενήντα επτά κουμπιά μέσα σ’ ένα ξύλινο κουτί σε σχήμα βιβλίου. Είμαι τόσο χαρούμενη μ’ αυτά τα ξεχωριστά κουμπιά που έχουν χρώματα, μεγέθη και στολίδια πάνω τους. Η μαμά μου είναι μοδίστρα κι έχει πελάτισσες που έρχονται όχι μόνο για να ράψουν καινούργια ρούχα αλλά και να μεταποιήσουν παλιά. Η μαμά μου έχει μεγάλη ικανότητα να καταλαβαίνει τι θέλει η κάθε πελάτισσα. Με μια αλλαγή στα κουμπιά, στα πέτα και μια ζώνη με αγκράφα δίνει μια νέα μοδάτη νότα στο ρούχο. Εγώ μαζεύω τα κουμπιά που περισσεύουν και με εντυπωσιάζουν και τα βάζω σ’ αυτό το κουτί. Δεν είναι πολύ μεγάλο, κάπου 20 εκατοστά μήκος, 10 εκατοστά φάρδος και 5 εκατοστά βάθος. Μου το χάρισε ο μπαμπάς μου για να βάζω μέσα τα μολύβια, τις γόμες μου, τις ξύστρες μου. Σαν κασετίνα, ας πούμε, αλλά εγώ βάζω την συλλογή μου απ’ τα κουμπιά. Μπορώ να το βάλω όρθιο στην βιβλιοθήκη μου γιατί η ράχη του είναι όμοια με βιβλίο. Όμως, φοβάμαι μην ανοίξει και χάσω τον θησαυρό μου, γι’ αυτό το έχω πάνω στο γραφείο μου, δίπλα μου. Πολλές φορές το ανοίγω και χαζεύω τα κουμπιά. Να, τώρα χαϊδεύω ένα κρεμ κουμπί, μεγάλο που έχει στην μέση του ένα σχήμα σαν στρογγυλό κοχύλι στεφανωμένο με μια χρυσή μπορντούρα. Ένα άλλο, μεγάλο κι αυτό από έβενο με ομόκεντρους κύκλους που στην μέση έχει μια μενεξελιά χάντρα. Για δείτε κι αυτό το ξύλινο σε σχήμα πλατανόφυλλου. Κάποια κουμπιά είναι από βακελίτη, έχω ένα από ελεφαντόδοντο και δυό τρία από κόκκαλο καμήλας. Όταν διαβάζω τα μαθήματά μου, πολλές φορές κάνω διάλειμμα, το ανοίγω και χάνομαι στους κόσμους των κουμπιών μου. Ταξιδεύω τώρα στο φόρεμα μιας νύφης που στην πλάτη έχει τόσα πολλά κουμπιά σαν μαργαριτάρια με ασημένιο δέσιμο. Έχω στην συλλογή μου ένα απ’ αυτά τα κουμπιά που περίσσεψε όταν έρραψε η μαμά μου το νυφικό. Τι όμορφο φόρεμα και πόσο θα το θαύμαζαν οι καλεσμένοι μέσα στην εκκλησία. Και μπαίνει μέσα η γιαγιά μου που το μυαλό της δεν πάει και τόσο καλά για να μου δώσει ένα φιλάκι. Βλέπει το κουτί με τα κουμπιά κι αστράφτει το βλέμμα της. 

-Τι είναι αυτά;

-Κουμπιά είναι γιαγιά, δεν τα βλέπεις;

-Και τι τα θέλεις εσύ;

-Συλλογή κάνω γιαγιά μου. Μ’ αρέσουν

-Θέλω κι εγώ

-Αχ, γιαγιούλα μου δεν μπορώ να σου δώσω. Είναι πολύτιμα για μένα

-Θέλω κι εγώ πολύτιμα

-Γιαγιούλα μου, πήγαινε μέσα σε παρακαλώ. Θέλω να διαβάσω

-Μα δεν διαβάζεις. Παίζεις με τα πολύτιμα

Τότε φωνάζω την μαμά μου να έλθει να την πάρει γιατί δεν θα βρω άκρη. Έχει πάθει κάτι που το λένε άνοια, αλλά δεν ξέρω καλά τι είναι αυτό. Μου εξήγησε ο μπαμπάς μου ότι σημαίνει δεν έχω το νου μου σε ισορροπία, έχω χάσει το μυαλό μου. Την λυπάμαι την γιαγιά μου και την αγαπώ πολύ, αλλά τώρα με ενοχλεί.

*********************

Αποφάσισα σήμερα να κάνω μια εκκαθάριση στην αποθήκη όπου υπάρχει ένα σεντούκι των γονιών μου γεμάτο από φωτογραφίες, διακοσμητικά, ρούχα κι άλλα πράγματα διότι άρχισε να κυριαρχεί η εντροπία. Βλέπω ένα αντικείμενο τυλιγμένο σε ένα τραπεζομάντηλο και δεμένο κόμπο. Τι ‘ναι τούτο, λέω μέσα μου. Το ξεδιπλώνω και βλέπω το ξύλινο κουτί των παιδικών μου χρόνων! Η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Δεν τολμούσα να το ανοίξω, δείλιαζα. Ήλθε στη μνήμη μου εκείνο το απόγευμα που γύρισα απ’ το σχολείο και δεν βρήκα το κουτί μου στο γραφείο μου. Έτσι και τότε η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Έβαλα τις φωνές.

-Μαμά, μαμά πού είναι το κουτί μου;

-Δεν είναι στο γραφείο σου, κορίτσι μου;

-Όχι μαμά! Πού είναι το κουτί μου; Μήπως το πήρε η γιαγιά;

Στο μεταξύ άρχισα να κλαίω και να φωνάζω γιατί θυμήθηκα πόσο έντονα κοίταζε το κουτί η γιαγιά μου το προηγούμενο απόγευμα.

-Πάμε να την ρωτήσουμε, μην κλαις

Πήγα μέσα στην γιαγιά μου και της φώναζα:

-Εσύ πήρες το κουτί;

-Ποιό κουτί;

-Αυτό με τα κουμπιά

-Δεν ξέρω κουτί με κουμπιά

-Αχ, το πέταξες έ; Πού το πέταξες; Το κουτί με τα πολύτιμα. Δεν μ' αγαπάς

-Δεν ξέρω κουτί με πολύτιμα

-Λες ψέμματα, λες ψέμματα. Γιατί μου τόκανες αυτό; Θέλεις να πετάξω κι εγώ την μασέλα σου; ε; να μην μπορείς να φας; 

-Θα σου πάρουμε άλλο κουτί, μην κλαις, είπε η μαμά μου για να με παρηγορήσει

-Εγώ δεν θέλω άλλο κουτί, θέλω εκείνο με τους πολύτιμους θησαυρούς μου.

Και κλάματα υστερικά, φωνές, κραυγές μέχρι που ήλθε ο μπαμπάς μου να με πάρει στην αγκαλιά του και να με ηρεμήσει.

**********************************************

Τώρα, μπροστά στο κλειστό κουτί των παιδικών μου χρόνων, με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, αρχίζω πάλι να κλαίω, βουβά αυτή τη φορά. Με τρέμουλο στα χέρια ανοίγω το κουτί μου και βλέπω μέσα τον παιδικό μου θησαυρό. Χαϊδεύω τα κουμπιά μου, τα βρέχω με τα δάκρυά μου και φαντάζομαι ότι η γιαγιά μου πήρε το κουτί μου και το έκρυψε. Μέσα στην άνοιά της ήθελε να γίνει παιδάκι και να παίξει με τα δικά μου παιχνίδια, αλλά και η ίδια η άνοιά της δεν την άφησε να θυμηθεί ότι το έκρυψε στο παλιό σεντούκι.

A.Γ.