Γουσταύος Αδόλφος Μπεκέρ - Μανουέλ Ντε Φάλλια

 

Ο Gustavo Adolfo Domínguez Bastida γεννήθηκε στην Σεβίλλη στις 17 Φεβρουαρίου 1836. Ο πατέρας του κι ο αδελφός του ήταν ζωγράφοι αλλά έμεινε ορφανός από τα δέκα του χρόνια. Υιοθέτησε το δεύτερο επώνυμο του πατέρα του " Bécquer" όπως κι ο ζωγράφος αδελφός του Valeriano.  Πέρασε την παιδική κι εφηβική του ηλικία στην Σεβίλλη όπου παρακολούθησε μαθήματα φιλολογίας και ζωγραφικής. 

Πορτρέτο του Γουσταύου από τον αδελφό του Βαλεριάνο

Το 1854 πήγε στην Μαδρίτη. Εργάστηκε σαν δημοσιογράφος και προσάρμοζε θεατρικά έργα, κυρίως από τα Γαλλικά, σε συνεργασία με τον φίλο του  Luis García Luna με το κοινό ψευδώνυμο  “Adolfo García”. Όσο ήταν στην Σεβίλλη (1858) δημοσίευσε τα πρώτα του έργα με τον τίτλο "Ο Ηγέτης με τα Κόκκινα Χέρια" και γνώρισε την Julia Espin, που ίσως υπήρξε η μούσα του για κάποιους από τους στίχους του. 

Η Ποίηση του Μπεκέρ ήταν πολύ αγαπητή στους συγχρόνους του και πολλοί φίλοι του αποστήθιζαν τους στίχους του. Τους συνέλλεξαν σ' ένα βιβλίο με 77 ποιήματα που το ονόμασαν απλά "Rimas" (Ρίμες) και που το δημοσίευσαν μετά τον θάνατό του. Η μεγάλη του λογοτεχνική φήμη οφείλεται σ' αυτές τις "Ρίμες"  καθώς υπήρξαν η αρχή του κινήματος της πιο εσωτερικής ποίησης που ενέπνευσε τον Χάινε, σε αντίθεση με την στομφώδη ρητορική των προηγούμενων Ρομαντικών ποιητών. Πέθανε στην Μαδρίτη στις 22 Δεκεμβρίου 1870. Σήμερα θεωρείται μια από τις πιο σπουδαίες προσωπικότητες της Ισπανικής Ποίησης. 

Ο συμπατριώτης του  Μανουέλ Ντε Φάλλια (1876-1946) μελοποίησε δύο δραματικά του ποιήματα. Το πρώτο "Olas Gigantes" (Πελώρια Κύματα) αναφέρεται στην μοναξιά εκείνου που πονάει όταν χάνει την αγάπη του.

Manuel de Falla

                                                                    Πελώρια Κύματα

Πελώρια κύματα που σπάνε με βουή

σε μακρινές κι έρημες ακτές

Τυλίξτε με σ' ένα σεντόνι αφρού

και πάρτε με μακριά!

Ριπές από τυφώνα που διώχνουν μακριά

τα ξερά φύλλα απ' τα θεόρατα δάση

ρουφήξτε με σ' έναν ανεμοστρόβιλο στον ουρανό

και πάρτε με μακριά!

Σύννεφα καταιγίδας που σπάει ο κεραυνός

κουρελιάζει τις άκρες σας η φωτιά

σύρτε με στις σκοτεινές ομίχλες

και πάρτε με μακρυά!

Λυπηθείτε με, πάρτε με εκεί που ο ίλιγγος

θα εξαφανίσει την μνήμη μου και την κρίση μου

Λυπηθείτε με! Φοβάμαι να μείνω μόνος

με την θλίψη μου, μόνος, μόνος

Olas gigantes - Manuel de Falla

Το δεύτερο μελοποιημένο ποίημα αναφέρεται στην μακριά διαδικασία του θανάτου και της ταφής του αγαπημένου - τις σκιές της νύχτας, την πορεία στο παρεκκλήσι, τον ήχο της καμπάνας, την κηδεία, την ταφή, την βροχή και τον άνεμο. Είναι ένας στοχασμός για κάποιον που αντικρύζει τον θάνατο για πρώτη φορά.

                                               Θεέ μου! Πόσο μόνοι είναι οι νεκροί

Σφάλισαν τα μάτια του

Που ήταν ακόμη ανοιχτά

Κάλυψαν το πρόσωπό του

Μ' ένα άσπρο σάβανο

Και κάποιους λυγμούς,

Άλλοι σιωπηλά

Από την θλιβερή κρεβατοκάμαρα

Βγήκαν έξω

Το φως, σ' ένα καντήλι

Καίει κάτω στο δάπεδο

Έριξε στον τοίχο

Την σκιά του κρεβατιού

Και μέσα σ' αυτή την σκιά

Ζωγραφισμένο άκαμπτο

Το σχήμα του σώματος.

Ξύπνησε η μέρα

και στην πρώτη πράξη της αυγής

Με τους χιλιάδες θορύβους

Ξύπνησε κι η πόλη

Μπροστά σ' αυτή την αντίθεση

Της ζωής και των μυστηρίων

Του φωτός και του σκότους

Θεέ μου! Πόσο μόνοι

Είναι οι νεκροί.

¡Dios mío, qué solos se quedan los muertos! - Manuel de Falla

 

Το ποίημα είναι μακροσκελές, αλλά στο τραγούδι ο Ντε Φάλλια χρησιμοποιεί τις τρεις πρώτες στροφές.

(Οι μεταφράσεις από την Αγγλική μετάφραση είναι δικές μου)